Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 52

50
FÉLAGSBRÉF
stund sem það tók mig að fara úr fötunum, þær börðust hver við aðra og
ófu sig hver inn í aðra og söfnuðust að lokum saman í ákaft hatur til þess-
arar manneskju sem stóð þarna álút yfir straujárni og eimi af sviðnum
dúk. En ég er samt sem áður ekki jafn tötralegur og vesæll sem þér haldið,
því að hatrið mundi alls ekki hafa fengið leyfi til að brjótast fram ef ég
hefði ekki samtímis vitað að ég elskaði þessa manneskju — elskaði hana ein-
mitt svo innilega vegna þess að hún var dálítið guggin og barmur hennar
dálítið slappur og öll persóna hennar dálítið eyðilögð. Því það var nú
þetta sem ég hafði gert hana, það var eitthvað af mér í því, og öðruvísi
hafði ég ekki efni á að hafa hana. En þar fyrir getur maður vel hugsað sér,
að ef ég hefði haft efni á því, mundi hún nú vera allt öðruvísi. Hún mundi
þá enn þá hafa verið há og grannvaxin, með spékopp í kinn, og hreyfingar
hennar mundu hafa verið leikur og rödd hennar full af leyndarmálum.
Ég fór upp í rúmið og heimtaði hitamælinn—það kom í ljós að ég var með
rúmlega 38, 38,2 sagði ég við hana. í raun og veru hafði ég aðeins 37,8,
en ég bætti við nokkrum strikum, því að 37,8 hljómaði svo lítilfjörlega,,
og vegna þess ég mátti til að vera veikur, ég varð að afla mér réttar til
þess að geta einu sinni teygt úr mér útaf liggjandi og slakað á taugum.
Þér getið sjálfsagt fordæmt mig fyrir það, og í dag þegar ég hugsa skýrt
mundi ég heldur ekki hafa gert mér upp veikindi vegna einu manneskj-
unnar sem ég á. En þér verðið að muna eftir að undangenginn mánuð
hafði ég mörgum sinnum á degi hverjum rekið mig á lokuð sund, ég
hafði sagt sömu orðin og heyrt sömu svörin, og fólk hafði virt mig fyrir
sér hátt og lágt — ég varð að afla mér gildrar afsökunar fyrir að kasta
mæðinni. í þá daga þegar ég hafði atvinnu var ég ekki svo nákvæmur,
þá hélt ég stundum kyrru fyrir heima af því ég hafði kvef. „Allt í lagi,“
sagði konan mín, „vertu bara heima.“ En nú varð ég að hafa afsökun.
Gremja mín til hennar óx vegna þessara litlu svika. Áðnr fyrr mundi
hún hafa sýnt mér ofurlítið meiri áhuga, hún mundi hafa spurt mig hvað
hún gæti gert og hvað ég vildi fá — nú hélt hún bara áfram að strauja.
Ég lá um stund kyrr á bakið og beið þess hvað hún mundi segja, en hún
sagði ekkert. Ég hafði lokað augunum, ég vissi vel að svipurinn á andliti
mínu var ekki eðlilegur. Eða trúði ég því í raun og veru að ég væri ör-
væntingarfullur vegna þess að ég væri veikur? Ég gat ekki áttað mig á
neinu og þorði ekki að ljúka upp munninum, því ég vissi ekki hvað þá kynni