Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 54

52
FÉLAGSBRÉF
hafði opnað glugga til þess að hleypa út straulyktinni, hann stóð opinn
og skrölti lítið eitt á króknum. Innan úr stofunni hljómaði rödd drengsins,
kannski var það hún sem hafði vakið' mig. Hún er há með björtum, skei-
andi hljóm. „Já, en hvers vegna má ég ekki fara þangað inn, mamma?“
spurðí hann. „Ssss“, sagði konan mín, „vegna þess að pabbi sefur.“ „Já,
en hvers vegna sefur pabbi á daginn, mamma?“ — „Vegna þess að pabbi
er þreyttur. Nú skaltu hafa hægt um þig og láta hann sofa.“ En ef til vill
skildi drengurinn að ekki þyrfti að taka þetta svo hátíðlega, eða hann
skildi það beinlínis sem eggjun, börn hlusta fremur eftir málblænum en
orðanna hljóðan. Rétt á eftir opnuðust dyrnar hægt, og hann læddist inn
eftir gólfinu. Ég sneri að honum bakinu og lét sem ég svæfi, en ég gat
heyrt heitan andardrátt hans við rúmstokkinn, hann var alveg að springa
af gáska. Loksins kom varfærinn fingur og kitlaði mig í hnakkann. Ég
sneri mér snöggt við. Hann hló í rökkrinu, hann hoppaði og hló með
munninum og tönnunum og hárinu og öllum kroppnum, mitt inni í þess-
um hoppandi hlátri skinu tvö lítil skelmisaugu og tindruð'u. Síðan var
hann á burt. Rödd hans var full af valdi á leið út í eldhúsið, hurðin skall
á eftir honum. „Mamma, mamma, ég vakti pabba!“ Ég lá eftir og brosti,
ég skynjaði drenginn sem hitastraum í gegnum mig. Ut úr þessu hérna!
hugsaði ég. Út úr rúminu út í steypibaðið og látið ískalt vatn koma fossandi
niður. .. .
En í sama bili kom konan mín utan úr eldhúsinu og sagði: „Viltu fá
matinn þinn í rúmið, eða ætlarðu að borða með okkur hinum?“
Það liggur ekkert sérstakt í þessum orðum, en málblærinn og hvernig
hún stóð — ég skildi hana þannig: Ég veit vel að það er ekkert að þér.
Þú ert bara ragur, þú gerir þér upp veikindi, vegna þess að þú getur ekki
útvegað peninga. Ætlarðu að halda áfram að leika þessa vesælu kómedíu,
eða ætlarðu að taka þig á?“ Og ég svaraði með því að fara þegjandi fram
úr rúminu og stinga fótunum í morgunskóna og fara í jakka utanyfir nátt-
fötin mín. Ég held helzt ég hafi gengið dálítið reikandi og með þjáningar-
svip inn í borðstofuna, og í raun og veru var ég blýþungur yfir höfði og í
limunum. Drengurinn stóð á miðju gólfi þar inni, og hann hló aftur þeg-
ar hann sá mig koma fram. Ég hugsa hann hafi hlegið vegna þess að hann
hafði haft vald til að vekja mig, og vegna þess ég var í náttfötum á mat-
málstíma, því var hann ekki vanur. Ef til vill hefur það líkaVerið svipur-