Félagsbréf - 01.12.1959, Blaðsíða 14

12
FÉLAGSBRÉF
í hug að víkja af sér áhyggjum og gera sér glaða stund. Það kom ávallt
fyrir á þeim árum og var ekki talið með mannlýtum. Nokkrum þessara
manna kynntist ég þegar á þeim árum, beinlínis fyrir tilstuðlan Magnúsar,
og varð mér bæði að gagni og þroska. Vil ég þar einkum nefna þá Bene-
dikt Sveinsson, Árna Jónsson frá Múla, Bjarna Ásgeirsson. Bjarna frá Vogi
kynntumst við báðir snemma á þessum árum. Hér skiptir engu máli, hver
hlutur minn var í þessum kynnum, utan það eitt, hve gagnsamleg þau voru
mér ungum um það að nema fagurt mál, og svo vissi ég einnig, að Magnús
leit á. Hitt og, að við þær samfélagsástæður, sem þá ríktu í Reykjavík.
mátti það auðveldlega verða ungum mönnum nokkur eggjan að eiga
talskost og kynna við slíka menn sem þessir voru og jafn góð'a drengi.
Og mætti hér fleiri nefna ti'l.
Nú drep ég á þetta fyrir því, að kynni við menn urðu Magnúsi frá önd-
verðu mikill örlagaþáttur, svo mikill einfari, sem hann var. Hann var mikil-
lega háður slíkum kynnum, það er að segja samneyti við menn, sem yfir
áttu að ráða andlegu bolmagni og lífsreynslu ásamt góðvild og skiln-
ingi. Án andlegs nábýlis við slíka menn — eða konur — gat Magnús aldrei
notið sín. En svo ungan man ég Magnús ekki, að hann væri lítillátur 'þiggj -
andi einvörðungu í slíkum hópi, hvort sem virðingarmenn meiri eð'a minni
voru annars vegar, eða hvort heldur voru húsbændur, veitendur, eða þeir,
sem orðræðum stýrðu. Einhvern veginn var Magnús á þessum árum jafnati
gildari í hópi góðra drengja en efni hans, aldur, menntun eða þjóðfélags-
leg aðstaða sýndust beinlínis gefa tilefni til. Hann var þá með æskuþrek
sitt óbugað, eins og fyrirheit, sem enginn efaðist um að rætast mundi,
hversu óspámannlega sem hann réð stundum fram úr smátilvikum daglegs
lífs. Þetta þýðir, að Magnús Ásgeirsson var karahter -— eitt eintak sérkennt
meðal manna þeirrar kynslóðar, sem ég heyri til, þekkilegur, snjall og
öllum öðrum ólíkur.
Að sjálfsögðu ber að færa nokkur rök fyrir fullyrðingu sem þessari: FyrsU
ljóðabók Magnúsar SíSkveld kemur út árið 1923. Hún vakti enga verulega
athygli á honum sem skáldi og raunar miklu minni en verðugt var. Magnús
vænti sér og eigi mikils af þessari frumsmíð sinni, en fullvel man ég það,
að útkoma hennar og viðtökur urðu þó að ýmsu leyti vonbrigði, og er slíkt
að líkindum reynsla allra byrjenda. En upp úr þessu tekur Magnús brált
að birta ljóðaþýðingar sínar úr erlendum málum. Fyrsta hók hans með
þýddum Ijóðum kom út árið 1928. Ég held, að þegar upp úr því hafi