Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 47

H. C. BRANNER:
PENINGAVALD
jþajð er ekki rétt að ég geri ekki neitt. Síðast í gær var ég úti að leita
* mér að atvinnu á tveim stöðum, en þá var það að maður nokkur virti
mig fyrir sér hátt og lágt, og þá gat ég allt í einu ekkert meira.
Maður getur vel misst stöðu sína án þess að finna þar fyrir til nokkurrar
hræðslu, maður getur jafnvel fundið til eins konar léttis. Við höfum bariít
upp á líf og dauða um valdið í skrifstofunni, en ég hafði dregið lægsta
spilið eða veðjað á vitlausan hest, eða andstæðingar mínir höfðu skotið mér
ref fyrir rass, eða hvernig sem menn vilja nú orða það á því fjárhættu- og
kappreiðamáli, sem alltaf er notað í pólitík. Það var reyndar ekki nema
smápólitík sem við rákum, því að við vorum ekki nema tuttugu í skrifstof-
unni, en hún líktist þeirri stóru á sama hátt og eitt atóm líkist sólkerfi.
Ég var fyrst í stað ánægður yfir að vera nú laus við stöðuna. Ég gerði
fastlega ráð fyrir að fá nýja, og mér fannst ég hafa eignazt konuna mína
og drenginn að nýju. Áður hafði ég ekki fyllilega átt þau. Ég hafði lítið
af drengnum að segja, og oft refsaði ég honum fyrir hreinustu smámuni, og
ég og konan mín töluðum næstum alltaf um skrifstofuna. Jafnvel þegar
við vorum komin í rúmið á kvöldin lágum við og töluðum saman um hana
í myrkrinu, eða réttara sagt, ég talaði. Ég talaði og talaði um þessa skrif-
stofu, um lítil, ómerkileg hrekkjabrögð og prakkarastrik. En nú var ég
laus við þau og gat allt í einu séð hversu lítilfjörleg og hlægileg þau voru.
Hlutirnir urðu mér nýir, ég lá fyrir á kvöldin og hlustaði á rólegan andar-
drátt drengsins, og ég fann hönd strjúka um hár mitt, og heyrði rödd sem
hvíslaði. Ég heyrði ekki alltaf orðin, en ég heyrði málblæinn, og ró féll
yfir mig, stundum gat ég grátið í myrkrinu. Ég veit vel að maður á ekki að
játa á sig þess konar, en ég var glaður yfir því að geta grátið og glaður
yfir því að finna að mannlegri veru þótti vænt um mig, og stundum þrýst-