Félagsbréf - 01.12.1959, Blaðsíða 53

FÉLAGSB RÉF 51
að álpast út úr honum. Þess vegna faldi ég mig bak við bók, sakamálasögu
sem ég les í á nóttunni, þegar ég get ekki sofið. Ég fletti upp af handahófi.
„Við gengum inn í bókasafn Péturs lávarðar. Það var vegghátt herbergi,
líkt kirkju: persnesk teppi á gólfinu, meðfram öllum veggjum bækur í sams
konar bandi, á arinhillunni þungir blómvendir í vösum úr Sévres-postulíni.
Pétur lávarður lagði bókina frá sér og reis á fætur til að heilsa okkur.
Þjónn bar fram mokkakaffi, og Pétur lávarður skenkti okkur af byltingar-
koníaki sínu. „Nú höfum við allt sem hjartað girnist,“ sagði hann, „við
höfum indælan eld á arninum, verulega gott koníak og ýlfrandi nóvem-
berstorm úti. Nú vantar okkur aSeins fallegt lítiS lík.“
Svona var það, ég man þennan póst utanbókar. Setningin um líkið var
áreiðanlega prentuð með skáletri. Pétur lávarður var lávarður, hann átti
bókasafn sem bar svip af kirkju með persneskum teppum og Sévres-postulíni
og byltingarkoníaki. Höfundur bókarinnar hafði aldrei séð eða bragðað
neitt af þessu, en það skipti heldur ekki máli, því sérhver þessara hlula
stóð þarna aðeins í staðinn fyrir peningabunka, og hæsti gnæfandi stafl-
inn var fallegt lítiS lík. Pétur lávarður var svo ríkur að hann var kominn
hinum megin við normalt verðgildi peninga, hann var þangað kominn þar
sem maður er orðinn að sérvitrum sportspæjara, hann vantaði aðeins lík.
Getur maður keypt lík? — Ég lagði frá mér bókina og sneri mér á hliðina
með lokuð augu, ég gekk inn í bókasafn Péturs lávarðar. Pétur lávarður
virti mig fyrir sér hátt og lágt. „Mig vantar lík,“ sagði hann, „eigum við
að segja þúsund pund?“ Ég sagði ekki neitt. „Gott,“ sagði Pétur lávarður,
„þá gefum við fimm þúsund?“ Enn mælti ég ekki orð af vörum, Pétur
lávarður brosti í kampinn. „Komið hingað, fáið yður yður einn koníak,“
sagði hann. „Njótið þess með lotningu, það hefur upplifað frönsku stjórnar-
byltinguna, það hefur lifað af frönsku stjórnarbyltinguna. .. .“ Ég sá
þetta allt fyrir mér í móki, en handan við mókið hugsaði ég með fullri
skynsemi, að nú gæti ég ekki heldur lesið framar sakamálasögur. Ég gat
yfirleitt ekki lesið. Það voru peningar og peningar, lík var peningar. Kg
gat aðeins lokað augunum og séð hluti fyrir mér. Og samtímis skynjaði ég
þögnina og sviðalyktina frá straujárninu, ég skynjaði þetta sem óþolandi
spennu, ákæru gegn mér. Ég hafði ekki úr öðru að velja en grafa andlitið
ofan í koddann og sofna frá öllu saman.
Ég vaknaði ekki fyrr en í rökkri, konan mín var hér ekki lengur, hún