Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 57

FÉLAGSBRÉF
55
peninga, og í raun og veru elskaði ég konuna mína og drenginn, og ef ég
affeins 'þegffi, mundi þetta líða hjá. Ef ég aðeins þegði, aðeins þegði....
Konan mín hélt drengnum hjá sér þarna frammi, ég gat heyrt hvernig
hún huggaði hann hvíslandi, og hvernig snökt hans rénaði smátt og smátt
eftir því sem hann varð rólegri. Skömmu síðar kom hún inn með matinn.
Hún minntist ekki orði á þetta með drenginn, andlit hennar var rólegt og
lokað, meðan hún jós súpunni upp á tvo diska og við settumst að borðum.
Það var kjötsúpa sem við borðuðum, og hún er vön að vera minn uppá-
haldsréttur, sérstaklega með ýmiss konar grænmeti og kjötbollum í. Þessi
súpa var ógnarlega þunn, og það voru aðeins tvær gulrætur í henni, en
það var ekki þess vegna að ég rétt á eftir lagði frá mér skeiðina og hætti
að borða. En ég var ekki svangur, ég torgaði ekki meiru. Svo að ég varffi
mjög undrandi þegar konan hallaði sér allt í einu aftur á bak í stólnum og
hló hátt.
„Að hverju ertu að hlæja?“ spurði ég.
„Að andlitinu á þér.“
„Hvað er athugavert við það?“
„Ég get sannarlega ekki að því gert þó ég hafi ekki peninga til að gefa
íþér bollur í súpuna!“
Svona setning getur látið skringilega í eyrum, en nú orkaði hún á mig
eins og svipuhögg um þvert andlitið. Ég stóð á fætur og mælti til hennar
einu orði. Ég valdi henni það versta orð sem ég gat fundið og gekk inn í
svefnherbergið og skellti á eftir mér hurðinni. Ég gerði atrennu og skellti
henni eins fast á eftir mér og ég hafði krafta til. Það er eitthvað broslegt
við það að skella hurðum, eitthvað broslega vanmáttugt, ég fann það
sjálfur. „Ég get, sannarlega ekki að því gert þó ég liaji ekki peninga. .. .“
Hún hélt ég væri reiður út af einum súpudiski, svo auvirðilegur hélt
hún ég væri. Og samtímis vissi ég hún hafði rétt fyrir sér: Ég var svona
auvirðilegur. Og gat ekki þolað að vita það. Ég kveikti ljósið, ég settist ut
í dimmasta hornið og faldi mig í hatursskýi. Fara frá henni, hugsaði ég,
einfaldlega láta hana róa, þá fengi hún að sjá hvernig henni tækist að
bjarga sér. Hvaða kröfu átti hún á mig? Það var ekki ég ísem á sínum
tíma vildi ganga í hjónaband, það var hún. Ég vildi bíða þangað til ég
hefði orðið meiri tekjur, en það vildi hún ekki. Það var heldur ekki ég
sem vildi eignast barn, ég vildi bíða og sjá til, en hún vildi það ekki.