Félagsbréf - 01.12.1959, Qupperneq 23

JÓN DAN:
Skjólstæðingar dauðans fala mann
TJ"m þessar mundir, komu feðgar austan frá Látrum að Sofnhól. Þeir voru
frændur Sofnhólsbræðra og báru þess merki, ljóshærðir menn og grá-
eygir, en lágir vexti og kvikir, og hétu báðir Guttormur. Þeir voru með
þrjá til reiðar.
Það má segja, að þeir hafi ekki sótt sem bezt að, en þeir gerðu ekki
miklar kröfur, voru sýnilega hæglætismenn, sem lítið fór fyrir. Þeir voru
næsta undarlegir, karl eineygur og strákur bæklaður á hendi. Ekki báðu
þeir um leiðsögn, en fóru víða á eigin spýtur. Þeir viku góðu einu að
hverjum sem var, jafnt börnum og skeprfum, og klöppuðu og þukluðu krakk-
ana eins og kálfana, líkt og reyndu þeir að gera sér ljósa grein fyrir fall-
þunganum.
f Sofnhól bjó frá því í fardögum Andrés Halldórsson. Hann hafði tekið
við búinu í vor, þegar faðir þeirra bræðra dó. Þá hafði líka staðið til, að
yngri bróðirinn, Ásmundur, hæfi búskap í Sofnhól að ári liðnu eða svo,
þegar hann hefði reist sér hús, en nú var sú ætlun úr sögunni. Því um
það leyti, sem faðir þeirra var grafinn, dó stúlka á næsta bæ af hörmuleg-
um slysförum. Hún var unnusta Ásmundar, og upj) frá því bar hann ekki
sitt barr.
En nú komu feðgar úr Austur-sýslunni og settust að í Sofnhól og enginn
vissi erindi þeirra. Þeir fóru mjög einir, en þó bárust fregnir af ferðum
þeirra. Tvisvar hafði Halldór litli Andrésson séð þá upp við stíflulón, og
af sögn drenghnokkans mátti ráða, að ekki hefðu þeir farið ómýkri höndum
um vatnsstokkinn og stíflugarðinn efra en börnin og lömbin hér neðra. Þeir
máttu kallast furðulegir í háttum.
Dapurleiki atburðanna í vor hvíldi enn yfir Sofnhól, en þeim Látra-
feðgum var auðvitað sýnd full gestrisni. Helzt féll það í hlut Andrésar og
konu hans að hafa ofan af fyrir þeim, eða þeirra var viljinn og skyldan,