Morgunblaðið - 31.03.2016, Blaðsíða 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MARS 2016
✝ Sigrún Finn-bogadóttir
fæddist á Mar-
bakka í Kópavogi
22. apríl 1943. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítal-
ans hinn 15. marz
2016, 72 ára að
aldri.
Sigrún var dótt-
ir hjónanna Huldu
Dóru Jakobsdóttur,
fyrrverandi bæjarstjóra í Kópa-
vogi, f. 21.10. 1911, d. 31.10.
1998, og Finnboga Rúts Valde-
marssonar, fyrrverandi alþing-
ismanns og bankastjóra, f. 24.9.
1906, d. 19.3. 1989. Systkini
hennar eru: Auður Rútsdóttir,
f. 12.3. 1928, d. 20.9. 2009, Elín,
f. 12.1. 1937, d. 17.6. 2001,
Gunnar, f. 15.6. 1938, d. 22.2.
1993, Guðrún, f. 21.9. 1940, og
Hulda, f. 13.3. 1948, d. 28.12.
2005.
Sigrún giftist hinn 5. desem-
ber 1964 Styrmi Gunnarssyni,
fyrrverandi ritstjóra Morgun-
blaðsins, f. 27.3. 1938. Dætur
þeirra eru: 1) Hulda Dóra, f.
17.9. 1965. Hún giftist Haraldi
þeirra og Siglufjarðar. Hún
dvaldi mörg sumur í sveit á
Kleifum í Skötufirði við Ísa-
fjarðardjúp hjá hjónunum Ingi-
björgu Björnsdóttur og Bjarna
Helgasyni, sem reyndust henni
afar vel og henni fannst ávallt
Skötufjörður fallegasti staður á
Vestfjörðum.
Sigrún lauk verzlunarprófi
frá Verzlunarskóla Íslands 1962
og hóf störf sem flugfreyja hjá
Loftleiðum. Á árunum á milli
1970 og 1990 lagði Sigrún stund
á nám við Fósturskólann, starf-
aði hjá Brunabótafélagi Íslands
og síðar Eimskipafélaginu. Hún
stundaði nám í sálfræði við Há-
skóla Íslands um skeið. Síðar
sneri hún sér að leirlist,
ljósmyndun og skriftum.
Vorið 1968 veiktist Sigrún af
alvarlegum geðsjúkdómi, sem
fyrst var greindur sem geðklofi
og síðar sem geðhvarfasýki. Þá
hófst áratugalöng barátta henn-
ar og fjölskyldu hennar við
sjúkdóminn og afleiðingar hans.
Um þá baráttu skrifaði eig-
inmaður hennar, í samráði við
Sigrúnu og dætur þeirra, bók-
ina Ómunatíð, sem út kom árið
2011.
Hún var afar kær eiginkona,
móðir og amma, dóttir, systir,
frænka og vinkona.
Útför hennar verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag, 31. mars
2016, kl. 15.
Ásgeiri Hjaltasyni.
Þau skildu. Synir
þeirra eru: Styrmir
Hjalti, f. 1993,
Ágúst Páll, f. 1995,
og Jóhannes Árni,
f. 2001. 2) Hanna
Guðrún, f. 12.12.
1967. Sonur hennar
er Thurayn Harri,
f. 1999. Faðir hans
er dr. Thant My-
int-U.
Sigrún, sem var alla tíð köll-
uð Bista af fjölskyldu og vinum,
ólst upp á Marbakka í vesturbæ
Kópavogs, sem á þeim árum var
bæði sveitabýli og vinnustaður
foreldra hennar í störfum
þeirra fyrir Kópavogshrepp og
síðar Kópavogsbæ. Sigrún bjó
nær alla ævi sína í vesturbæ
Kópavogs og frá 1978 í húsi
sem hún og eiginmaður hennar
byggðu við hlið Marbakka. Hún
gekk sem barn og unglingur í
Kópavogsskóla en frá fimmtán
ára aldri dvaldi hún tvo vetur á
Siglufirði hjá móðurbróður sín-
um, Ármanni Jakobssyni, og
konu hans, Hildi Svavarsdóttur,
og bar ávallt hlýjar taugar til
Nú er komið að lokum rúmlega
50 ára samferðar okkar mæðgn-
anna. Mamma sagði mér oft sög-
una af því hvernig hún og Guðrún
frænka mín voru í hláturskasti í
sjúkrabíl þegar ég var að koma í
heiminn, að ekki hefði verið pláss
á Landspítalanum og því fæddist
ég á fæðingarheimilinu á Borg-
arholtsbraut í Kópavogi og
hvernig hún hafði fyrst eftir fæð-
inguna dundað sér við að pota í
nefið á mér því það var svo
skakkt.
Móðurhlutverkið var mömmu
geysimikilvægt – en það var
henni líka mjög erfitt á stundum.
Langvinn og alvarleg geðræn
veikindi urðu til þess að mamma
var oft fjarverandi á uppvaxtar-
árum okkar systra – stundum
inni á geðdeild, stundum föst í
eigin vanlíðan þó svo hún væri
heima. Við áttum mörg samtöl
síðustu ár um þetta en því miður
reyndist erfitt að sannfæra
mömmu um að kærleikurinn sem
var svo sterkur grunnur í henni
hefði verið veikindunum yfir-
sterkari og það sem á endanum
skipti mestu máli í sambandi okk-
ar tveggja og áhrifum hennar á
mig.
Þessi kærleiksríki grunnur
birtist á margan hátt í samskipt-
um Bistu við fólkið í kringum
hana – fjölskyldu og vini – en ekki
síst dætrasynina fjóra. Mamma
tók ömmuhlutverkinu opnum
örmum – hún naut þess að vera
amma og strákarnir nutu þess að
eiga umhyggjusama, skilnings-
ríka og glaðlynda ömmu sem allt-
af studdi þá. Hún talaði af hrein-
skilni við þá um veikindi sín og ég
veit að rétt eins og ég eru þeir
betri, skilningsríkari og umburð-
arlyndari sem manneskjur fyrir
það að hafa átt Bistu í öllum
hennar myndum í lífi sínu.
Ömmuhlutverkið studdi
mömmu mikið í þeim bata sem
hún náði af veikindum sínum síð-
ustu tvo áratugina. En það
reyndist bæði henni og okkur
þungbært að þegar andleg líðan
batnaði þá fór líkamleg vanlíðan
að aukast. Síðustu tvö árin voru
stöðug barátta við að halda lík-
amlegri færni og heilsu. Þessi
vetur var erfiður með tveimur
uppskurðum, en nú í byrjun mars
fannst okkur birta til þegar pláss
fékkst í endurhæfingu. Það var
því mikið áfall þegar alvarleg
veikindi sóttu skyndilega að og
mamma lést eftir stutta en mjög
harða sjúkdómslegu.
Ég þakka móður minni allt það
sem hún gaf mér og sonum mín-
um og kveð hana með ljóðinu Til
þín eftir Rut Gunnarsdóttur sem
birtist í ljóðabókinni Bleikt eins
og kærleikurinn sem kom út í
Reykjavík árið 2006.
Ég horfi á þig
þar sem þú situr
í stólnum þínum
umvafin kyrrð,
líkami þinn tjáningarlaus,
augun ljómandi
er þau tala við mig.
Ég horfi í þessi augu
og sé gleði og sorg,
eftirvæntingu, kyrrð,
ótta og kærleika,
– líf …
Ég dáist að þér
þar sem þú situr í stólnum þínum.
Kjarkur þinn svo óbilandi,
kyrrð þín svo umvefjandi,
gleði þín svo gefandi.
Örlögin
áttu ekkert auðvelt hlutverk
handa þér.
Þau vissu
hvers þú varst megnug.
Hugrekki þitt
er hjörtum okkar
eilífur lærdómur.
Hulda Dóra Styrmisdóttir.
Ég sit yfir myndum af fallegu
barni með kankvíst blik í augum;
af yndislegri og kraftmikilli ungri
konu sem fór sínar leiðir og engar
aðrar. Myndaskoðunin er þerapía
sem leiðir mig í gegnum fyrstu
dagana í nýjum kafla; lífinu án
mömmu.
Ég gúgla páskadaga sex
hundruð ár fram og aftur í tím-
ann. Ég er að leita að skírdögum
sem hefur borið upp á 22. apríl
sem er þá sumardagurinn fyrsti
um leið. Þetta er nokkuð sjald-
gæft, kemur í ljós, og gerist ekki
nema á svona hundrað til hundr-
að og fimmtíu ára fresti. Upp úr
krafsinu hef ég nokkur ártöl;
1734, 1886, 1943, 2038, 2190 og
2258.
Mamma fæddist þennan dag
árið 1943 og næst ber skírdag og
sumardaginn fyrsta upp á 22.
apríl árið 2038, árið sem pabbi
verður hundrað ára. Þetta gerir
mér kleift að ferðast um í ímynd-
un minni og sjá fyrir mér tengsl á
milli þessa sjaldgæfa dags og
óvenjulegu stúlkunnar sem var
mamma mín.
Ég rifja upp sögur.
Fimm ára stal hún hjóli stóra
bróður síns og lærði að hjóla
sjálf, bograndi undir stönginni á
hjólinu.
Fimmtán ára reri hún ein út
allan Siglufjörð og til baka með
vinkonu sína sem vildi fá að kyssa
kærastann sinn sem var á skipi í
fjarðarmynninu.
Tuttugu og eins árs hitti hún
pabba í fyrsta sinn og kynnti sig
sem Jónu Jóns, fiskverkakonu.
Tuttugu og fimm ára veiktist
hún af óvægnum geðsjúkdómi og
barðist við hann meirihluta æv-
innar.
Sú barátta var ekki lokapunkt-
urinn við líf hennar. Hún var
sannarlega erfiðasti hluti þess en
núna, þegar lífi hennar er lokið,
eru það ekki veikindin sem
standa upp úr. Það er hjartahlýj-
an, ólgandi kímnigáfan og
greindin, næmnin, harkan og
blíðan. Ómótstæðilega heillandi
mamma mín. Mér fannst hún
skemmtilegust allra og þegar
mikið lá við var hún líka skiln-
ingsríkust og umburðarlyndust.
Ég rifja upp vangaveltur mín-
ar frá Geðmaraþoni í Kringlunni
haustið 2014: Geð, sem er ekkert
ægilegt orð þegar það er tekið úr
samhengi við orðið sjúkdóm, er
hugur okkar. Enginn lifir heila
ævi án þess að standa frammi
fyrir einhvers konar röskun á
hugsun, skynjun eða tilfinningum
sínum á einhverjum tímabilum.
Það er mörgu við þetta að
bæta.
Ég held áfram að skoða mynd-
ir og hugsa með mér að við Hulda
séum heppnustu stelpur í heimi,
að hafa átt þessa mömmu. Ég er
alin upp við strangar reglur í
minningargreinagerð og get ekki
gert mömmu minni það að ávarpa
hana beint hér og hella úr skálum
sorgar minnar, en ég get sagt
ykkur hinum það, að eins erfitt
og það gat verið að eiga hana,
hefur ekkert verið mér jafnerfitt
og að missa hana.
Engin var eins blíð og góð.
Hanna Guðrún Styrmisdóttir.
Elskulega litla systir mín er
horfin frá okkur og nú er engin
Bista lengur á Marbakka sem
stendur í dyrum og heilsar með
kossi. Samt er hún þar enn, í hús-
inu sem þau Styrmir byggðu við
hlið húss foreldra okkar, því að á
Marbakka vildi hún vera og
hvergi annars staðar. Hún er þar
enn í öllu sem hún snerti, í öllum
hlátrasköllunum þegar ungviðið
var í heimsókn, í frelsinu og
gleðinni sem ávallt ríkti í kring-
um hana, þrátt fyrir erfiða bar-
áttu við sjúkdóma.
Hún komst í náið samband við
yngri kynslóð fjölskyldunnar
vegna þess að hún gat hlustað á
þau án þess að dæma. Kærleik-
urinn umber allt og breiðir yfir
marga bresti. Börn eru nösk á að
finna hvar sannleikurinn býr og
láta ekki plata sig á tilgerð og
þykjustuleikjum. Ekkert var
fjær Bistu en uppgerð. Hún sagði
meiningu sína við bæði kóng og
prest. Börn hændust ósjálfrátt að
henni og þegar þau uxu upp varð
hún trúnaðarvinkona þeirra og
öll elskuðu þau hana og sakna
hennar nú sárt.
Eitt af skapgerðareinkennum
systur minnar var sterk réttlæt-
iskennd en hún er forsenda kær-
leikans, segja mætir menn. For-
senda þess að hægt sé að elska
náunga sinn eins og sjálfan sig og
allar blindar, fatlaðar og bugaðar
manneskjur í þessum heimi. Hún
hafði næman skilning á tilfinn-
ingar þeirra sem lífið hafði brot-
ið, þótt aðrir sæju þar ekkert.
Ég vil leyfa persneska skáld-
inu Rumi, sem var uppi á 13. öld,
að lýsa tilfinningum ástvina Bistu
nú.
Hlustaðu á sögu reyrsins um
aðskilnað:
„Síðan ég var skorinn frá árbakkanum
hef ég gefið frá mér þetta kjökur.
Allir þeir sem hafa verið aðskildir frá
ástvinum
skilja hvað ég meina.“
Guðrún Finnbogadóttir.
Æskuvinkona mín, Sigrún
Finnbogadóttir, hefur kvatt
þessa jarðvist. Kynni okkar hóf-
ust þegar hún settist á skólabekk
á Siglufirði og dvaldi tvo vetur í
góðu yfirlæti hjá Hildi Svavars-
dóttur og Ármanni Jakobssyni,
móðurbróður sínum. Þessi ung-
lingsstúlka vakti aðdáun foreldra
minna þegar hún hringdi, því hún
kynnti sig alltaf, sem við skóla-
systkin hennar máttum sjaldnast
vera að. Enda kom hún með gott
veganesti að heiman, Marbakka-
systkin voru þekkt fyrir kurteisi.
Var hún aufúsugestur á heimili
mínu, bráðvel gefin, ætíð glöð og
kát, og sáu yngri systkin mín ekki
sólina fyrir Bistu.
Þegar skólaganga hófst fyrir
sunnan var manni tekið af mikilli
hlýju af þeim hjónum, Huldu og
Finnboga Rúti. Þau voru betri en
enginn fyrir próf þegar láðst
hafði opna skólabækurnar. Las
Hulda með okkur þýskuna á eld-
ingarhraða og nóttina fyrir hag-
fræðipróf gekk Rútur um gólf og
tróð í okkur visku. Ljúfar voru
stundir á Marbakka við arineld
eftir langa fjörugöngu eða róður í
rigningu og sudda, ökuferð í
Jagúarnum sem við fengum
stundum lánaðan eða Moskvits-
inum sem var nú ekki eins spenn-
andi. Og ekki gleymist góði mat-
urinn sem bæjarstýran í
Kópavogi töfraði fram í notalega
eldhúsinu við voginn eftir hasar á
kontórnum. Góða vinkonu eign-
uðumst við í skólanum, Áróru
Sigurgeirsdóttur, sem því miður
fór líka allt of fljótt.
Alla tíð lét Bista sér annt um
fjölskyldu mína, jafnt foreldra og
systkin sem og ömmur og afa,
sem vart var stigin á sunnlenska
grund þegar Bista var farin að
planleggja heimboð. Mörg voru
matarboðin sem hún stóð fyrir og
bauð í af höfðingsskap og um-
hyggjusemi fyrir þessu fólki
mínu. Þessu stússi tók Styrmir
eiginmaður hennar heilshugar
þátt í enda einstakur á alla lund,
og skellti hann stundum í pönnu-
kökur eftir eðaluppskrift ömmu
sinnar. Þar í arni logaði líka glatt
og var setið steinþegjandi við yl-
inn með heimspressuna í fanginu
án þess það stuðaði neinn.
Bista var glæsileg kona sem
eftir var tekið, falleg yst sem
innst. Hún var gjafmild með ein-
dæmum, tugi leirmuna sem hún
bjó til gaf hún mér og þá falleg-
ustu. Listrænt heimilið prýddi
hún sjaldgæfum blómum og lá yf-
ir plöntubókum sér til fróðleiks.
Hún bar mikla virðingu fyrir
móðurmálinu, var ljóðelsk og
hafði gaman af að kveðast á og
lék íslenskan henni á tungu. Erf-
ið veikindi reyndu mikið á Bistu
og þolrif fjölskyldu hennar sem
alla tíð studdi hana óendanlega
vel og dyggilega. Bera yndislegar
dætur þeirra Styrmis, Hulda
Dóra og Hanna Guðrún, foreldr-
um sínum fagurt vitni, svo og
dætrasynirnir fjórir, hver öðrum
efnilegri og augasteinar ömmu
sinnar og afa. Við Ásgeir vottum
þeim öllum innilega samúð.
Hittumst síðar, elsku Bista
mín. „Tíminn hann er fugl sem
flýgur hratt, hann flýgur máske
úr augsýn þér í kveld“.
Ólöf Þórey Haraldsdóttir.
Æskuvinátta sem endist er eitt
það dýrmætasta sem nokkur
maður getur átt. Hjá okkur Sig-
rúnu Finnbogadóttur hófst hún
með hvelli. Við vorum skólasyst-
ur í Versló, en þekktumst lítið. Á
einni bekkjarskemmtuninni varð
okkur þó sundurorða svo eftir var
tekið. Nokkru síðar bauð hún
mér í bíltúr. Faðir hennar var al-
þingismaður og móðirin bæjar-
stjóri í Kópavogi og áttu þau
kraftmikinn bíl sem notaður var í
ökuferðinni góðu. Við ókum
gamla flugvallarveginn, hættu-
lega hratt, fram og til baka og
grófum ágreininginn. Æ síðan
hefur hún verið Bista vinkona í
mínum huga, þótt dregið hafi úr
samgangi fyrstu fullorðinsárin.
Við fórum hvor sína leið í námi,
starfi og fjölskyldulífi. Tengslin
rofnuðu samt aldrei og fyrr en
varði tókum við aftur upp þráð-
inn og héldum traustu sambandi
eftir það.
Bista var skarpgreind, stór-
huga og hugmyndarík. Hún fékk
þó ekki notið hæfileika sinna sem
skyldi. Andleg veikindi settu
strik í reikninginn. Unga hús-
móðirin á Marbakka, eiginkona
og móðir tveggja yndislegra
dætra, var slegin út af laginu og
átti eftir að berjast við óvininn ár-
um saman. Styrmir stóð fast við
hlið hennar í gegnum þessar
hremmingar og hið sama átti við
um dæturnar, Huldu Dóru og
Hönnu Guðrúnu, eftir að þær
komust til þroska. Það var sárt að
vita af vinkonu sinni þjást ýmist
af skelfingu, ótta eða depurð,
þrátt fyrir góðar ytri aðstæður.
Svo fór að óvinurinn hörfaði. En
baráttan var hörð og skildi eftir
sig djúp ör og líkamleg heilsa
varð aldei söm.
Um þessi örlög skrifaði Styrm-
ir áhrifaríka bók, Ómunatíð. Þar
var sannarlega riðið á djúpt vað-
ið. Það þurfti mikið hugrekki og
einlægan vilja til að rjúfa þá þögn
sem fram að því hafði ríkt um
geðsjúkdóma. Þau hjónin tóku í
sameiningu ákvörðun um ritun
bókarinnar og í henni var sagan
sögð á opinskáan og upplýsandi
hátt. Bista ritaði inngangsorð þar
sem hún líkti sjúkdóminum við
straumhart fljót. Mér þótti þetta
skref vera mikil hetjudáð – af
þeirra beggja hálfu. Eflaust hef-
ur þessi bók breytt miklu í við-
horfi fólks til geðsjúkdóma. Nú
má tala um þá. Þögnin er rofin.
Eftir að börnin uxu úr grasi
fjölgaði samverustundum okkar
talsvert. Mér eru minnisstæðar
gönguferðir okkar um Fossvogs-
dalinn og víðar. Þá var mikið
spjallað og vináttan efld. Þótt
gönguferðum hafi síðar verið
sjálfhætt breyttist sambandið lít-
ið. Sjaldan held ég að hafi liðið sú
vika að við töluðum ekki saman, í
það minnsta í síma. Bista lá ekki
á skoðunum sínum og oft voru
samræðurnar fjörugar. Hún var
heldur ekki spör á ómetanlega
hvatningu og stuðning. Fyrir all-
ar þessar stundir og áratuga vin-
áttu og tryggð vil ég nú þakka.
Styrmi, Huldu Dóru, Hönnu Guð-
rúnu og þeirra fólki sendi ég hug-
heilar samúðarkveðjur.
Sigurveig Jónsdóttir.
Fyrir næstum fjörutíu árum
kom ég 14 ára títla fyrst á heimili
Bistu og Stymma á Marbakkann,
strax tókust með okkur vina-
bönd. Stundirnar urðu margar á
Marbakkabraut og mínu heimili.
Þrátt fyrir erfið veikindi nánast
allt sitt líf tók Bista þeim með
æðruleysi, brosti sínu fallega
brosi og sagði svo oft við mig:
„Elskan mín, þú veist að ég er
geggjuð.“ Þakka yndistíma sem
við áttum saman síðastliðinn sep-
ember í síðustu heimsókn minni.
Alltaf svo hlýjar og ljúfar mót-
tökur hjá þeim hjónum.
Stymma, Huldu, Hönnu,
ömmustrákunum og fjölskyldu,
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi Gabríel vaka
yfir ykkur, vernda og styrkja.
Kveð góða vinkonu, sem aldrei
gleymist, með söknuði í hjarta.
Hvíldu í friði, elsku Bistan
mín, veit þú dansar nú á himnum.
Þín vinkona,
Steinunn.
Ég var tólf ára þegar Hanna
dóttir Bistu og ég urðum vinkon-
ur. Það er ómetanlegt að hafa
fengið að kynnast þessari fallegu,
skemmtilegu og ofurnæmu
mömmu vinkonu minnar. Hún
hvatti okkur ávallt og hrósaði
óspart, deildi með okkur sorgum
og sigrum og kenndi mér góða ís-
lensku á sinn hlæjandi og
skemmtilega hátt. Hún lagði
áherslu á að við fengjum að
mynda okkur sjálfstæðar skoðan-
ir og hefðum frelsi til að velja og
hafna á viðkvæmum unglingsár-
unum. Ég er sannfærð um að hún
hafði einhverja sterkari innri sýn
en gengur og gerist því oft las
hún hugsanir okkar, vissi hvenær
við vorum ástfangnar og ræddi
þau hjartans mál við okkur. Sú
einstaka vinátta sem við áttum og
þær mörgu stundir sem við
spjölluðum hafa kennt mér
margt. Það eru forréttindi að
hafa fengið að kynnast þessari
einstöku konu og ég verð ævin-
lega þakklát fyrir þá miklu hlýju
sem hún sýndi mér og síðar fjöl-
skyldu minni.
Hönnu, Huldu, Styrmi og öðr-
um ættingjum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Berglind.
Bista frænka mín. Hún er ein-
hvern veginn órjúfanlegur hluti
af mér og mínu lífi. Enginn hefur
staðið mér nær, nema Ella. Allt
mitt líf var hún nærri og mínar
fyrstu minningar eru um hana,
fyrst sem táning sennilega, svo
sem unga konu.
Það var þessi unga kona, var
þá sennilega orðin flugfreyja,
sem bað mig að hlaupa niður í
fjöru fyrir sig og sækja sjó í
krukku, því hún trúði því að mað-
ur yrði brúnni af því að bera á sig
sjó í sólbaði. Ég sló til enda fékk
ég amerískt tyggjó, með kanil-
bragði, að launum. En svo þegar
á hólminn var komið guggnaði
krakkinn, það var svo heitt og
notalegt hjá okkur í skjóli fyrir
norðangarranum og svo kalt
norðan við vegginn og tyggjóið
búið, svo Bista varð að fara sjálf.
Í fimmtíu ár hefur mér fundist ég
hafa klikkað á Bistu frænku mína
og þótt hún hafi löngu fyrirgefið
mér hefur þetta samt legið á mér.
Á ferðalögum eða búsetu erlendis
hef ég alltaf hringt í Bistu, til að
láta vita af mér, að allt væri í lagi.
Nú er engin til að hringja í.
Ég mun sakna hennar skelfi-
lega mikið.
Rútur.
Móðursystir mín, hún Bista,
var svo miklu meira en frænka
fyrir mér. Hún var mamma mín
eftir að mamma féll frá og amma
Sigrún
Finnbogadóttir
HINSTA KVEÐJA
Lát huggast, þú ástvinur hryggur!
Nú hætti þinn grátur að streyma!
Því dauðinn er leið sú er liggur
til lífsins og ódáinsheima.
Nær bergstuðlar jarðríkis braka
og básúnur englanna hljóma,
mun alvaldur eign sína taka
til yngingar,dýrðar og blóma.
(A.P.C./ Þýð J.H.)
Þórunn Hreggviðsdóttir.