Morgunblaðið - 31.03.2016, Blaðsíða 73

um sínum góða steik og eðal rauð-
vín.
Ég dró hann með mér í hestana
og hann dró mig í golfið. Gunni
var góður reiðmaður og átti góða
hesta svo eftir var tekið. Áttum
við margar ógleymanlegar stund-
ir í útreiðartúrum á björtum vor-
nóttum, þar sem menn og hestar
nutu sín í fallegri náttúrunni og
orð voru óþörf. Ferðir okkar í
hesthúsið fyrir allar aldir og allar
skemmtilegu hestaferðirnar á
sumrin með kaldar kóttelettur frá
Biggu í hnakktöskunni.
Á erfiðu tímabili í mínu lífi
reyndist hann traustur sem klett-
ur og umvafði mig og strákana
mína af hlýju og góðri nærveru
eins og Gunna var einum lagið.
Gunni var ekki gallalaus maður
frekar en við hin, en hann hafði
hjarta úr gulli og vildi allt fyrir
alla gera. Vel lesinn og víðsýnn,
hláturmildur, skemmtilegur og
einstaklega gjafmildur.
Þín er sárt saknað, kæri vinur.
Takk fyrir allar góðu stundirnar.
Við eigum eftir að hittast á öðrum
og betri stað.
Hvíl í friði.
Hákon og Kristín.
Það eru 25 ár síðan ég hitti
Hinna fyrst. Það var á fjölmiðla-
mótinu í golfi. Hann kom til mín
brosandi eftir mótið, með viskí-
glas og vindil, og spurði hvort ég
þyrfti einhverja hjálp við þetta.
Það var fyrsta skrefið í vinskap
okkar sem stóð óslitinn til hinsta
dags.
Þegar ég lít til baka og renni yf-
ir þessi ár, þá finnst mér eins og
hann hafi alltaf verið brosandi.
Alltaf til í að sjá björtu hliðarnar á
öllu. Jafnvel undir það síðasta var
stutt í hlátur og bjartsýni. Jú jú.
Þetta lítur ekki vel út en þetta
hlýtur að fara að koma. Fáa þekki
ég með viðhorf eins og hann og
færri þekki ég sem hafa jafn oft
komið mér óvart. Sama hvort um-
ræðuefnið var tónlist, bókmenntir
eða náttúrlega golf. Maður kom
ekki að tómum kofunum þar. Ekki
frekar en þegar kom að því að
ræða um vín og mat. Því Hinni var
lífsnautnamaður fram í fingur-
góma.
Það er sárt að kveðja góðan vin.
Þá er gott að halla sér að góðum
minningum. Golfferðir, innan-
lands og utan með allskonar æv-
intýrum. Að sjá hann fyrir sér á
heimavelli. Rekandi brosandi á
eftir manni úti á golfvellinum,
endalaust tilbúinn að gefa góð ráð.
Sitja yfir vænni steik með rauðvín
í glasinu, segjandi sögur og hrist-
ast af hlátri. Ég ætla að muna eft-
ir honum þannig og ég veit að við
munum halda minningu hans á
lofti.
Logi Bergmann
Eiðsson.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höfundur ókunnur)
Takk fyrir allt, Hinni minn.
Arnar Unnarsson.
MINNINGAR 73
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MARS 2016
✝ Gestur fæddistí Reykjavík 31.
janúar 1986. Hann
lést 21. mars 2016.
Foreldrar hans
eru hjónin Margrét
Helgadóttir hús-
móðir, f. 3. júní
1966, og Ragnar
Breiðfjörð Gests-
son sjómaður, f. 4.
mars 1961. Móðir
Margrétar er Ást-
hildur Gunnarsdóttir, f. 13.
febrúar 1941. Foreldrar Ragn-
ars eru Jóhanna Garðarsdóttir,
f. 10. ágúst 1940, og Gestur
Breiðfjörð Ragnarsson, f. 9.
apríl 1939, d. 24. september
2003. Systkini Gests eru: 1)
Ásta Birna Björnsdóttir, f. 26.
júlí 1982, verkefnastjóri hjá Vo-
gabæ, gift Roberto Carlos
Orellana, f. 9. júní 1979. Dætur
þeirra eru: a) Alicia Lind Orell-
ana, f. 12. janúar 2001, og b)
Eva Malen Orell-
ana, f. 10. janúar
2005. 2) Arnór
Benedikt Ragn-
arsson, f. 23. maí
1994.
Gestur bjó með
fjölskyldu sinni í
Grindavík til sex
ára aldurs en þá
fluttu þau til
Reykjavíkur. Hann
hóf skólagöngu við
Árbæjarskóla, síðar flutti fjöl-
skyldan í Grafarvog og lá leiðin
þá í Húsaskóla. Hann lauk sinni
skólagöngu í Borgarholtsskóla.
Þegar Gestur var tvítugur flutti
fjölskyldan aftur til Grindavík-
ur. Gestur vann ýmis störf,
t.a.m. hjá Ölgerðinni, við sjó-
mennsku og nú síðast hjá Ægi
sjávarfangi ehf.
Útför Gests verður gerð frá
Grindavíkurkirkju í dag, 31.
mars 2016, klukkan 14.
Hvar get ég byrjað, elsku
frændi minn.
Þegar ég fékk fréttir snemma
morguns þess efnis að þú hefðir
kvatt þennan heim þá nóttina,
fraus heimurinn um stund. Þessa
dagana þykir mér óyfirstíganleg
hugsun hversu grimmur þessi
heimur getur verið.
Eitt er víst, að það er misjafn-
lega gefið í þessu lífi. Hraði sam-
félagsins er ofboðslega mikill og
kröfurnar gríðarlegar. Það eina í
stöðunni fyrir okkur sem eftir er-
um er að hlýja okkur við minn-
ingar um góðan mann. Ég vona,
Gestur minn, að þú hafir fundið
innri frið og sért kominn á betri
stað.
Þú varst svo yndislegur og góð-
ur og vildir allt fyrir alla gera. Það
má jafnvel segja að þú hafir verið
of góður.
Við áttum það til að taka gott
spjallen þú einblíndir gjarnan á
það sem ég var að gera í lífinu
hverju sinni og sýndir því mikinn
áhuga. Takk fyrir stundirnar sem
við áttum saman, minning þín
mun svo sannarlega lifa.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr,
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár,
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur)
Farðu í friði, elsku frændi. Ég
efast ekki um að afi Gestur taki
vel á móti þér, breiði út faðminn
og segi: „komdu, kúturinn minn“.
Nú vakið þið nafnar yfir okkur
hinum, þar til við hittumst næst.
Guð geymi þig.
Telma Sif Reynisdóttir.
Þegar ég fékk þær fréttir að þú
hefðir kvatt þennan heim þá fann
ég hvernig líkaminn dofnaði frá
heila og niður í tær. Hjartslátt-
urinn hægðist og tárin byrjuðu að
streyma eins og hjartað væri að
pumpa tárum og ég réði engu …
Heimurinn er kaldur og grár.
Þetta voru mín viðbrögð við þeim
fréttum að Gestur frændi, vinur
minn, væri farinn.
Hér sit ég einn hinum megin á
hnettinum og nota minningar
okkar sem huggun og leið til að
brosa og okkar ótalmörgu og
löngu samtöl, ýmist á sjónum, í
fiskvinnslu, á barnum eða bara
heima við. Oftar en ekki voru
samtölin heldur óeðlileg þar sem
við áttum auðvelt með að fara í
okkar villtustu ævintýri í hugan-
um. Eins og staðan er núna get ég
ekki hætt að hugsa til þess að síð-
asta samtal okkar átti svo sann-
arlega ekki að vera okkar hinsta
kveðja. Mér finnst eins og þetta
geti ekki verið … við áttum svo
mikið inni. Ég hef alltaf talað um
að þú sért án vafa sá einlægasti
sem ég hef kynnst og betri mann
er ekki hægt að finna. Þú varst
svo umhyggjusamur og sást að-
eins það góða í fólki. Það er sárt
að horfa á eftir þér, elsku frændi,
elsku vinur.
Eiríkur Már
Reynisson.
Okkur setti hljóð þegar símtal-
ið kom og Ragnar tilkynnti okkur
að Gestur sonur hans væri farinn,
hefði tekið hraðferðina úr þessum
heimi, sem honum tókst illa að
fóta sig í. Hugurinn reikar og eftir
stöndum við með minningar um
hlýjan og hjartagóðan dreng.
Þú heyrir spurt: Er hjálp að fá
og hvar er ljós og dag að sjá?
Ef hjartað týnir sjálfu sér
hvar sé ég leið, hver bjargar mér?
Hve margur sár og meiddur spyr
við myrkvuð sund og luktar dyr.
En hlusta nú, þú heyrir svar
og heilög miskunn talar þar.
Já, Kristur segir: Kom til mín,
ég kominn er að vitja þín
og lækna þig og lýsa þér
til lífs og sigurs: Fylg þú mér.
Þú heyrir svar ef hlustar þú
af hjartans þörf, í barnsins trú
því Kristur Jesús þekkir þig
og þú ert hans, hann gaf þér sig.
(Sigurbjörn Einarsson)
Hvíldu í friði, elsku Gestur okk-
ar, við vitum að afi þinn og alnafni
tekur á móti þér, styður þig og
leiðir áfram á eyjunni bláu.
Reynir Gestsson og Inga
Þórðardóttir.
Elsku frændi.
Ég á bágt með að trúa því að þú
sért farinn fyrir fullt og allt.
Margar eru minningarnar,
minningar frá því við lékum okkur
saman sem lítil börn og hófum svo
skólagönguna saman í Árbæjar-
skóla. Samgangurinn var mikill
þegar við vorum börn. Þegar þú
fluttir svo til Grindavíkur fórum
við að hittast oftar og spjölluðum
við og göntuðumst saman. Alltaf
varst þú boðinn og búinn ef maður
bað þig um eitthvað og eitt skiptið
var það að vera módel hjá mér í
hárgreiðslunáminu. Þú baðst mig
um að sækja bréf sem ég gerði án
þess að vita hvers vegna. Svo
þurftir þú aðeins að þurrka en
hvorugt okkar varð vart við það
strax að það blæddi úr eyranu á
þér. Ég hafði greinilega rekið
skærin í eyrað þitt og rispað það
smá svo það komu nokkrir blóð-
dropar. Þú ætlaðir sko ekki að láta
kennarann sjá það og varst fljótur
að redda málunum svo ég fengi
ekki skammir.
Það lýsti þér svo vel en þú vildir
öllum vel. Þegar þú svo fékkst
íbúðina þína þá samgladdist ég þér
mjög og gladdist yfir því að sam-
gangurinn jókst og þú komst
reglulega niður í spjall til frænku.
Þrátt fyrir að það hafi svo minnk-
að þá hittumst við oft fyrir utan á
leið í vinnu eða á heimleið úr vinnu.
Þá áttum við það til að spjalla,
knúsast og skiptast á kveðjum.
Elsku frændi, ég vona að þú
sért kominn á betri stað, megir þú
hvíla í friði.
Guðrún Hanna frænka.
Gestur Breiðfjörð
Ragnarsson
✝ Dóra Guð-björnsdóttir
fæddist á Þránd-
arstöðum í Kjós 7.
maí 1925. Hún lést
13. mars 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjörn
Guðlaugsson og
Jóna Oddný Hall-
dórsdóttir. Systk-
ini Dóru eru Ragn-
hildur, f. 5. maí
1921, látin, Ólafía f. 5. maí
1922, látin, Jón f. 9. mars 1928,
látinn, Guðlaug f. 2. maí 1929,
Gunnar, f. 15. nóvember 1930,
látinn, Inga, f. 5. október 1934,
látin, Svavar, f. 7. febrúar
1942, látinn.
Hinn 19. júní 1953 giftist
Dóra Njáli Sveinbjörnssyni, f.
20. október 1917. Dóttir þeirra
er Jóna Njáls-
dóttir, f. 16. febr-
úar 1957, gift Ein-
ari Ágústssyni, f.
23. júlí 1957. Börn
þeirra eru: 1)
Ágúst Valur, f. 13.
mars 1980, í sam-
búð með Gerði
Björk Ólafsdóttur,
f. 22. apríl 1979. 2)
Dóra Esther, f. 25.
maí 1984, í sambúð
með Jóni Hilmari Jónassyni, f.
18. desember 1984. Barn þeirra
er Stefanía Guðrún Jónsdóttir,
f. 13. maí 2014. 3) Erla Björk, f.
28. september 1989. 4) Njáll
Örvar, f. 19. ágúst 1992.
Dóra verður jarðsungin frá
Háteigskirkju í dag, 31. mars
2016, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
Að koma til Reykjavíkur eftir
að mamma hringdi í mig með
fréttirnar var tómlegt og óraun-
verulegt. Engin amma sat við
gluggann og beið eftir komu okk-
ar og veifaði okkur þegar við stig-
um út úr bílnum. Þú spurðir alltaf
hvað væri að frétta úr sveitinni
og beiðst spennt eftir að hitta
Stefaníu Guðrúnu. Stefanía gekk
yfir til þín þegar við komum suð-
ur og leit strax á beddann við
gluggann til að leita að þér, en
þar var engin langamma, það
þótti henni skrýtið. Það er óraun-
verulegt að þú sért farin frá okk-
ur, en ég reyni að hugga mig við
það að þú sért á betri stað núna
og komin í fang afa eftir langan
aðskilnað.
Eftir sitja margar yndislegar
og góðar minningar sem ég
geymi í hjarta mínu um alla fram-
tíð.
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu.
Í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo falleg, einlæg og hlý
en örlög þín ráðin – mig setur hljóða
við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp
sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Amma, ég elska þig og sakna
þín.
Þín
Dóra Esther.
Það er ansi tómlegt að rölta yf-
ir stigaganginn á Háaleitisbraut-
inni og að þú sitjir ekki á dív-
aninum og horfir út eða sért inni í
saumaherbergi að hlusta á tón-
list. Það vantar svo mikið þegar
þú kemur ekki og býður í kaffi og
köku um miðjan daginn og á
kvöldin hef ég stundum setið og
beðið eftir að þú komir og bjóðir
góða nótt.
Alla tíð hef ég litið á það sem
forréttindi að hafa alist upp í
svona mikilli nálægð við ykkur
afa. Það að hafa ykkur alltaf
hinumegin við ganginn og að
eyða öllum sumrum saman, hvort
sem það var uppi í bústað eða á
flakki um landið, voru hrein og
klár forréttindi. Það var ósjaldan
sem maður stökk yfir ganginn til
að sníkja mola, spjalla og spila.
Og alveg sama hvað það var þá
vorum við systkinin alltaf vel-
komin í kringum ykkur afa.
Þegar ég lít yfir allar þær
minningar sem við eigum er erf-
itt að velja úr hvað stendur upp
úr, því þær eru svo margar og
misjafnar að þær eru efni í bók.
Ef eitthvað á að nefna þá eru
það öll þau föt sem þú saumaðir á
okkur Dóru. Að sitja og spila lúdó
og slönguspilið uppi í bústað.
Myndirnar og púðarnir sem þú
saumaðir handa okkur. Marm-
arakaka og rúsínukaka og auðvit-
að kakósúpan, grjónagrauturinn
og heita súkkulaðið sem var bara
í boði á jóladag. Maður fór aldrei
svangur eða illa haldinn frá þér,
elsku amma mín, og alltaf var
huggandi faðmur og hönd ef mað-
ur þurfti á því að halda.
Ég er þakklát fyrir gæða-
stundirnar okkar saman í seinni
tíð, eins og það að kíkja í Kola-
portið, að rölta og að deila köku-
sneið á kaffihúsi og fylgjast með
fólkinu í kringum okkur eða bara
það að sitja og spjalla og taka í
spil við eldhúsborðið hjá þér.
Álftagerðisbræðratónleikarnir
sem við fórum saman á standa
samt einna hæst hvað varðar
minningar. Þar sem við skemmt-
um okkur saman eins og við vær-
um jafnaldrar og þú ljómaðir eins
og sólin allan tímann.
Þrátt fyrir að þetta séu erfiðir
tímar núna er ég samt uppfull af
þakklæti fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og okkur öll. Að eiga
ömmu eins og þig var ómetan-
legt.
Takk fyrir allt. Ég elska þig.
Nú uppí gluggann þinn tómlegt er að
líta,
þangað finnst mér vanta kollinn þinn
hvíta.
En loksins fékkstu að hitta hann afa,
og við vorum heppin allan þennan tíma
með þér að hafa.
Þó alltaf sé sárt ástvini að kveðja,
þá er hugurinn uppfullur af minningum
sem gleðja.
Svo ótal margt uppí hugann kemur
og vel á við, „það ungur nemur, gamall
temur“.
Rúsínu- og marmarakökur á þig mig
minna,
og hvers kyns áminning um nál og
tvinna.
Það forréttindi voru að hafa ykkur
hinumegin við ganginn,
hvort sem til að spjalla eða fá eitthvað í
svanginn.
Þín
Erla Björk.
Með Dóru ömmu er genginn
tími sem maður efast um að komi
aftur. Enda er það eðli tímans að
hann líður og kemur ekki aftur
nema í minningum okkar. Dóra
var ekki amma mín þar sem gen
og blóðtengsl komu við sögu.
Hún var ekki einu sinni amma
mín þar sem fjölbreytt fjöl-
skyldumynstur nútímans koma
við sögu. Ég kallaði hana Dóru
ömmu og Njál mann hennar
Njalla afa því þau geisluðu af
gæsku og væntumþykju sem
tengdi okkur órjúfanlegum bönd-
um í rúm fjörutíu ár. Þau heið-
urshjón, sem eru nú horfin til
feðra sinna, bjuggu gegnt for-
eldrum mínum í Bogahlíðinni og
þegar horfði til vandræða með
áframhaldandi skólagöngu móð-
ur minnar buðust Dóra og Njáll
til þess að passa þennan nokk-
urra mánaða pjakk. Þannig gekk
það í um tvö ár en vinskapurinn
og þakklætið mun endast ævina.
Dóra vann við skúringar hjá
Sveini Egilssyni hf. og Njáll í
vaktavinnu í Áburðarverksmiðj-
unni og því voru stundum heilu
dagarnir sem maður eyddi í
faðmi þeirra beggja á meðan for-
eldrarnir stunduðu vinnu og
skóla. Dóra var hæglát en með
dillandi hlátur og góða nærveru.
Heimili þeirra í Bogahlíð og síðar
Háaleitisbraut voru kyrrlát og
svo full af hjartahlýju að það varð
fljótt að ómissandi hefð að koma
við hjá þeim á Þorláksmessu til
að finna jólafriðinn og fá sér smá-
kökur og mjólk við eldhúsborðið
þar sem maður sat áður löngum
stundum með þeim og spilaði
lönguvitleysu.
Svona geta tilviljanir eins og
hver er nágranni þinn gert þig að
betri manneskju því ég er sann-
færður um að Dóra og Njáll
bættu líf mitt og allra sem báru
gæfu til að umgangast þau. Það
vita best Jóna, Einar, börn þeirra
og barnabörn, sem um árabil
hafa búið gegnt þeim hjónum en
síðustu tíu árin notið samverunn-
ar með Dóru. Við erum öll þakk-
lát fyrir þann góða tíma, syrgjum
sárt yndislega konu en vitum að
Dóra amma og Njalli afi eru sam-
ankomin á þeim stað sem geymir
góða.
Karl Guðmundsson.
Dóra
Guðbjörnsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÓLÖF RUNÓLFSDÓTTIR,
lést á Sóltúni 20. mars.
Útför hennar fer fram frá Fossvogskapellu
föstudaginn 1. apríl kl. 11:00.
.
Lillý Valgerður Oddsdóttir, Ingimar Jónsson,
Runólfur Oddsson,
Vala Agnes Oddsdóttir, Georg Kr. Lárusson,
barnabörn og barnabarnabörn.