Skagfirðingabók - 01.01.2010, Blaðsíða 54

54
SKAGFIRÐINGABÓK
nesmegin, en hinn endi hans á Gígun­
um vestan óssins. Rétt ofan við byrgið
var hamraveggur í framhaldi af Ósa­
klettinum. Í þessum hamravegg voru
víða syllur og skálar þar sem óx
grósku mikil burnirót og fleiri jurtir.
Stærst þessara skála var svonefnt Meyj­
arsæti. Þar gátu setið tvær til þrjár
manneskjur innan um mikið blóm­
skrúð í góðu skjóli. (Þetta hamraþil
var síðan sprengt með dínamíti til að
fá hleðslugrjót í brúarstöplana þegar
Ósinn var brúaður fáum árum síðar.)
Oft var líflegt við Ósinn, því margir
áttu erindi í Krókinn að morgni og
síðan til baka, oft síðla dags eða ennþá
síðar. Man ég að menn og hestar biðu
ferjunnar báðum megin óssins sam­
tímis svo þá var ferjan fullhlaðin báðar
leiðir. Mest gaman fannst mér ef ferða­
fólkið var á aldur við mig, sem líklega
hefur verið sjaldgæft. Svo gat ég tínt
skeljar í fjörunni út með berg inu og
smákuðunga sem voru fastir á stór­
grýtinu þar. En mest gaman var þó að
sjá pabba sem sá um að koma öllu
þess u fólki og farangri leiðar sinn ar
með eigin handafli þegar sveifinni var
snúið. Oft held ég að hann hafi verið
þreyttur þegar mikil umferð var og
ókyrrð í ósnum.
Óhöpp
Á þessum árum var það árviss atburður
að loðnu rak á fjörurnar á Borgarsandi
síðla vetrar og var hún nýtt, bæði til
matar og skepnufóðurs. Á Hellulandi
var hún breidd til þerris og herslu á
klappir á svonefndum Ljúflingshól.
Þar var hún lögð í rifgarða eins og hey
og þurrkuð. Í kjallaranum, sem við
höfðum til geymslu, stóð fullur poki
af þurrkaðri loðnu sem var gefin kún­
um. Ég uppástóð að nauðsynlegt væri
að höggva hana í smá bita svo að
Skjöldu gömlu gengi betur að éta
hana. En auðvitað var ég að leika mér
að þessu. Ég tók flugbeitta öxi og
byrj aði að höggva. Það var voða gaman.
En fljótlega geigaði höggið og öxin
lenti á vísifingri vinstri handar og stóð
í beini á fremstu kjúkunni og hornið á
axarblaðinu lenti líka á fremstu kjúku
löngutangar. Það varð uppi fótur og
fit og Ólafur kom með eitthvað sem
ég heyrði nefnt karbólvatn. Síðan var
búið um þetta eins vel og hægt var og
allt greri síðan án frekari vandræða.
En þessi ör ber ég til dauðadags, hvers u
gamall sem ég kann að verða.
Sigurður á Hellulandi
Sigurður Ólafsson hét faðir Ólafs
bónd a. Hann var gamall orðinn og
blindur á vinstra auga. Þessa blindu
setti ég í samband við það að hann sat
við borðið undir suðurglugganum og
þá skein sólin í vinstra augað á honum.
Hinsvegar var Ólafur blindur á hægra
auganu og fannst mér líklegt að hann
hefði setið við borðið á móti pabba
sín um þegar sólin brenndi þá svona
kröftuglega. Sigurður var hreppstjóri
Rípurhrepps, merkur maður og frægur
fyrir ýmsar uppfinningar til að létta
mönnum störfin. Þar var t.d. „rakstrar­
konan“, vírgrind sem fest var á ljáinn
þegar slegið var og lagði grasið í múga
og sparaði rakstur. Hann var hagur
bæði á tré og járn og kom fyrir að hann
fór í smiðju sem stóð á túninu niður
undan húsinu. Sigurður var stór maður
og samanrekinn með nær hvítt al­
skegg. Þegar hann var í smiðjunni