Skagfirðingabók - 01.01.2010, Blaðsíða 85

85
ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI OG ÚR HEGRANESI
rekin þangað og stráð sandi á svellið
þegar það var orðið nægilega traust og
runnu þau eftir sandslóðinni í einni
lest.
Kvaðir á Hamri
Ríp var kirkjustaður sveitarinnar eins
og áður er að vikið. Til þess má vafa­
laust rekja það að Rípurey varð engi
prestsetursins eins og var fram á tutt­
ugustu öldina. Þegar hér er komið
sögu var Ríp fyrir nokkru hætt að vera
prestsetursjörð en hélt engu að síður
Rípureynni fyrir bændurna, sem 1929
voru tveir: Gísli Jakobsson og Þórarinn
Jóhannsson. Og áfram hélst sú kvöð á
Hamri að leggja Ríp til veg á engið,
þ.e. reiðgötur og heybandsveg þvert
yfir landareignina, og síðast en ekki
síst afnot af torfbrú niður yfir mýrarn­
ar ofan á bakka Héraðsvatna og að vaði
á Rípurkvísl, sem var reyndar fyrir
landi Ketu. Þessi torfbrú var þannig
gerð að ristar voru afar þykkar torfur
eða „kekkir“, 80­90 sm breiðir, og
þeim síðan hlaðið hverjum ofan á ann­
an þar til brúin eða garðurinn var
orðinn um metershár. Þar sem yfir
kíla var að fara varð að leggja steinhell­
ur undir garðinn til að treysta undir­
stöðuna. Eftir þessum garði gengu svo
hestar, kýr og annar búpeningur sem
leið átti ofan á bakkana og þurfti hann
því stöðugt viðhald allt sumarið. Þessi
vegur hefur líklega verið 150­200
metra langur og áttu Rípurbændur að
sjá um tvo þriðju hluta hans, en Hamar
einn þriðja. Á vorin var brúin öll þakin
með nýju torfi og þurfti að endurnýja
það tvisvar til þrisvar á hverju sumri.
En svo kom babb í bátinn. Þegar
Ketu bóndinn vildi girða á merkjum
kom í ljós að þessi brú lá þétt upp að
Hróbjartur og Vilhelmína með börn sín um 1936. Frá vinstri talið: Sigmar, Sigrún,
Haraldur, Þór, Erla Ragna, Jónas. Einkaeign.