Skagfirðingabók - 01.01.2010, Qupperneq 88

88
SKAGFIRÐINGABÓK
Miklar hættur voru í kílunum fyrir
lömbin fyrstu dagana, því á meðan
þau voru nýborin vildu þau elta
mæðurnar út í kílana, þar sem þau
króknuðu fljótt í köldu vatninu. Þess­
vegna varð að taka mestu kílagálurnar
og hafa þær í hólfi uppi á Koti fáeina
daga eftir burð, þangað til lömbin
voru farin að hafa vit á því að bíða uppi
á bökkunum á meðan mæðurnar gösl­
uðu í kílunum, því þá mjólkuðu þær
vel og lömbin þeirra urðu fljótt stór
og spræk. Það var geysileg vinna sem
þessi fjárgeymsla útheimti og má segj a
að ég hafi verið vakinn og sofinn yfir
henni allt vorið frá byrjun sauðburðar
og þar til féð var rekið á fjall, sem oft­
ast var um mánaðamótin júní­júlí. Þá
var búið að marka lömbin og rýja
hverja kind. Upp úr því hófst túna­
slátturinn.
Skólaganga
Haustið 1929 varð ég skólaskyldur
eins og allir tíu ára krakkar. Við vor­
um fjögur sem þá byrjuðum í skólan­
um. Það voru Ragnheiður á Ríp,
Guðjón Einarsson í Ási, Ásgrímur
Eðvald Magnússon í Rein og ég. Af
eldri krökkum sem þá voru fyrir og
áttu að fermast, voru Sigurjón í
Hróarsdal, Sigurgeir Jóhannesson í
Keldudal og Guðmundur Einarsson í
Ási. Yngri en þeir voru: Sigurpáll
Árna son Ketu, Hafsteinn Sigurðsson
Beingarði og Magnús H. Gíslason Ey­
hildarholti. Kennari var Magnús
Bjarn a son frá Sauðárkróki og var hann
kennari minn fyrstu þrjú árin af þess­
um námsferli í barnaskóla. Þetta var
farskóli, þ.e. kennt var hálfan mánuð á
hverjum bæ, en síðan fluttist skólinn á
annan bæ í sveitinni. Á þessum árum
var kennt í Ási, Ríp, Ketu og Eyhild­
arholti. Það var nú stutt fyrir mig að
ganga suður í Ketu og ofan í Ríp, en
mun lengra út í Ás og fram í Holt,
nema þegar skautafæri var, þá var það
leikur einn. Það kom fyrir að við lent­
um í slæmu veðri (stórhríðum) og vor­
um við þá sótt af einhverjum fullorðn­
um.
Ég kunni fljótt vel við mig í skólan­
um því mér var námið leikur einn og
þurfti lítið fyrir því að hafa. Okkur var
sett fyrir það sem læra átti í hverju
fagi til að skila næsta dag. Fögin voru
kristinfræði (biblíusögur), Íslandssaga
Jónasar frá Hriflu, náttúrufræði Bjarn a
Sæmundssonar og Landafræði eftir
Steingrím Arason að mig minnir. All­
ar þessar námsgreinar las ég og lærði
eins og páfagaukur. Eftir að ég kom
heim úr skólanum síðdegis og hafði
matast og hvílt mig svolítið, tók ég
viðkomandi bók og las 3­4 sinnum
það sem sett var fyrir. Ég man að í
fyrstu truflaðist ég dálítið af systkin­
um mínum sem voru að leika sér í
baðstofunni allt í kring um mig, því
ekki var í önnur hús að venda. En
furðufljótt komst ég upp á lag með að
láta ekkert trufla mig af umhverfinu,
en einbeitti mér að náminu. Ég hafði
þann hátt á að lesa viðkomandi efni
nokkrum sinnum yfir í hljóði og loka
svo bókinni og hlýða sjálfum mér yfir
í huganum. Ef mér fannst mig reka í
vörðurnar þá opnaði ég bókina og las
viðkomandi kafla þar til ég þóttist
kunna hann sæmilega. Og á morgnana
las ég ævinlega yfir það sem ég átti að
skila þann daginn. Þá gat ég þulið
þetta nokkurnveginn orðrétt hjá kenn­
aranum þegar komið var í skólann.