Skagfirðingabók - 01.01.2010, Side 89

89
ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI OG ÚR HEGRANESI
Sama gilti um kvæði sem okkur var
sett fyrir að læra. Og vel man ég eftir
að eitt sinn voru elstu krakkarnir að
læra Gunnarshólma Jónasar og skiptu
kvæðinu niður í 3­4 búta, sem þau
skiluðu á jafnmörgum dögum. Allir
voru í sama bekk og hlýddu á þegar
hinum var hlýtt yfir. Þegar þau höfðu
lokið við að skila kvæðinu og ég hlýtt
á, þá fann ég að ég kunni heilmikið í
því og tók mig svo til um kvöldið og
las það nokkrum sinnum og hlýddi
mér yfir. Las það síðan yfir um
morguninn og bað kennarann að hlýða
mér yfir það. Romsaði ég síðan öllum
Gunnarshólma upp úr mér án þess að
stansa. Sama gilti um reikning sem ég
lærði í barnaskólanum, hann lá alveg
opinn fyrir mér.
Stíl­ og réttritunarkennsla fór mikið
fram með því að láta okkur skrifa
„end ursagnir“. Þá las kennarinn fyrir
okkur dálítinn sögukafla eða eitthvað
ámóta 2­3 sinnum og síðan áttum við
að endursegja þetta eftir minni. Síðan
fór hann yfir „endursögnina“ daginn
eftir og hafði þá leiðrétt stafsetningar­
villur. Stundum vorum við látin skrifa
eitthvað frumsamið í tímum. Þá voru
líka lestrartímar þar sem allir voru
látn ir lesa upphátt.
Í frítímum var oft farið í „eyjuleik“
(stórfiskaleik). Þá voru 2­3 „eyjur“
sem hlaupið var á milli. Fyrst var einn
„úti“, þ.e. „stórfiskurinn“, og átti
hann að ná þeim sem hlupu milli eyj­
anna, slá í þá og segja „klukk“ og voru
þeir þar með komnir í hans lið. Þann­
ig var haldið áfram þar til allir höfðu
náðst og voru þannig orðnir stórfiskar.
Svo var líka hlaupið í „skarðið“ og
farið í „yfir“ þar sem hús til þess voru
fyrir hendi eins og kirkjan á Ríp og
neðra húsið í Ási. Svo var feluleikur og
pantleikur og „fuglaleikur“. Þá gerðu
„fuglarnir“ sér hreiður á góðum stað
eftir tegund, valir, hrafnar og smyrlar
í klöppum, en lóur og spóar í móum
og melum, stelkir og hrossagaukar í
mýrum o.s.frv. Svo voru aðrir sem áttu
að reyna að finna „eggin“ sem oftast
voru lambaspörð eða hrossataðsköggl­
ar. Yfirleitt kom okkur mjög vel sam­
an og sjaldan kastaðist í kekki og
lagaðist fljótt ef svo var.
Svo leið að sumarmálum og þá voru
vorpróf og skólaslit. Þá saknaði ég
mikið þessara glaðværu leikfélaga og
leiddist hálfpartinn fyrstu dagana.
Síðan komu vorannir og þá var nóg að
sýsla. Síðasta veturinn minn í barna­
skóla var nýr kennari, kona. Hún hét
Júdit Jónbjörnsdóttir og var að sumu
leyti með önnur tök á kennslunni.
Hún lét okkur byrja daginn með söng
og hún lét okkur teikna einn tíma í
viku og var það mjög vinsælt. Nú var
komið að því að ég tæki fullnaðarpróf
frá skólanum og síðan hófst undir­
búningur fyrir fermingu.
Vegavinna
Vorið 1929 var sveitavegurinn kom­
inn fram í Vatnskot eins og ég hef
áður greint frá. Um sumarið var þess­
ari vegagerð haldið áfram og mun hafa
komist framundir afleggjarann heim
að Ríp um haustið. Vorið 1930 var
hafist handa á ný og líklega um far­
daga leytið var vegavinnuflokkurinn
kominn að landamerkjum Rípur og
Hamars. Öll sveitin var í sjöunda
himni með þessar vegabætur og var
vinnuflokknum fagnað með veislu frá
hverjum bæ þegar hann kom inn í