Skagfirðingabók - 01.01.2010, Qupperneq 112

112
SKAGFIRÐINGABÓK
Þennan sama atvinnuleysisvetur
1882–1883 þýddi Eggert fallega
ensk a smásögu á íslensku. Segja má,
að þessi þýðing hafi orðið örlagavaldur
í lífi hans. Hann sýndi hana nokkrum
vinum sínum, þar á meðal áðurnefnd­
um Stefáni Pálssyni, aðstoðarmanni
Helga Jónssonar. Í þeim tilgangi lagði
hann leið sína einn góðan veðurdag
upp á skrifstofu Leifs. Þar kynntist
hann Helga Jónssyni og eftir þá sam­
fundi hafði Stefán orð á því við Helga,
að þarna væri maður, sem hann ætti að
fá sér til aðstoðar við blaðið. Það varð
úr, að um haustið hóf Eggert störf við
útgáfu Leifs.
Það mun nokkurn veginn víst, að
blaðamennska var ekki ofarlega á óska­
lista Eggerts hvað framtíðarstarf
snert i. Þetta staðhæfir sr. Friðrik Berg­
mann: „Þegar það nú atvikaðist svo,
að hann [Eggert] fór að eiga við rit­
störf í sambandi við íslenskt blað,
drengur aðeins tvítugur, var það öld­
ungis ekki vegna þess, að hann áliti
sig til þess færan, heldur lét hann
aðeins tilleiðast af því ekki var á öðrum
völ. Hann vissi, að Helgi Jónsson hafði
ráðist í blaðfyrirtæki sitt af góðum
vilja, en veikum mætti, og hefir því
álitið vel gjört að hjálpa honum það
sem hann mátti, úr því út í það var
komið. Eitt er víst og það er, að hann
leitaðist við að leysa ætlunarverk sitt
eins vel af hendi og hann framast
mátt i, enda mundi fáum jafnöldrum
hans [hafa] það betur farist, þeim er
ekki stóðu honum betur að vígi. Við
æfinguna fór honum fram, svo að
smám saman tókst honum fyrir eftir­
tekt og aðgætni að rita gallalítið mál.
Hvort heldur það voru fréttagreinir
eða annað, sem hann ritaði, var vand­
virkni þar ávallt auðsæ og samvisku­
semi. Í fréttavali sýndi hann smekk­
vísi meiri en margur annar og gætir
þar ritstjóra hæfileikanna eigi síður en
í því, sem meira virðist í spunnið.“
Brátt fór svo, að ritstjórn Leifs var að
mestu leyti í höndum Eggerts. Helga
var ljóst hve miklum hæfileikum þessi
ungi maður var gæddur og treysti
hon um fullkomlega, jafnvel betur en
sjálfum sér. Hann ritaði allar fréttir
sem í blaðið fóru, og ritstjórnargrein­
arnar las hann einnig yfir og bjó þær
undir prentun. En Helgi vildi þó sjálf­
ur skrifa þær að stofninum til. Hann
flutti frá Winnipeg til Churchbridge
haustið 1885. Eftir það ritaði hann
sjálfur mjög lítið í blaðið, en fól rit­
stjórnina nánast alveg Eggerti á hend­
ur, þótt hann léti blaðið koma út með
sínu nafni svo sem verið hafði. Síðasta
tölublað Leifs, 52. tbl. 3. árg., er dag­
sett 4. júní 1886. Um endalok blaðsins
frá sjónarmiði þeirra, sem störfuðu
með Helga við það, kemst sr. Friðrik
Bergmann m.a. svo að orði: „Hvor­
ugur þeirra [þ.e. Eggerts og Jóns V.
Dalmann] mun annað hafa haft upp úr
vinnu sinni en allra bráðustu lífs­
nauðsynjar. Húsbónda sínum umliðu
þeir um kaup sitt og urðu svo að síð­
ustu að gefa það upp. Meiri sjálfsneit­
un er naumast unnt á að benda í sam­
bandi við íslenska blaðamennsku.
Löngun þessara manna til þess að sjá
Vestur­Íslendingum fyrir dagblaði var
svona sterk. Enda var hún hið eina,
sem hélt blaðinu við og bar það á
herðum sér. Skyldi þess ávallt minnst,
þegar talað er um þessa fyrstu, ófull­
komnu tilraun til að halda út íslensku
vikublaði hér í Winnipeg.“
Þegar hér var komið sögu, var fyrir