Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1984, Blaðsíða 37

vogskirkju. Athöfnin var látlaus en
innileg og aö athöfn lokinni var
kistan borin út af systkinum hinnar
látnu. Systkinakærleikurinn og
samheldni þessa fólks leyndi sér
ekki.
Anna var fædd á Bakka í Austur-
Landeyjum í Rangárvallasýslu 21.
júlí 1911 og var dóttir hjónanna
Lofts Þórðarsonar bónda og Krist-
ínar Sigurðardóttur ljósmóður.
Hún ólst upp í föðurhúsum og voru
þau systkinin átta. Ekki var Anna
langskólagengin, frekar en margar
kynsystur hennar frá þeirri tíð, en
frá traustu og merku æskuheimili
fékk hún veganesti sem reyndist
henni drjúgt.
Anna hóf hjúkrunarnám 1934 en
veiktist á námstímanum og lauk því
ekki námi fyrr en 1939. Þá heldur
hún þegar í stað utan til frekara
náms. Nemur geðhjúkrun í Dan-
mörku og röntgenfræði í Svíþjóð og
vinnur erlendis öll stríðsárin.
Heim til íslands kemur hún aftur að
stríðinu loknu 1945 og vinnur
lengst af á röntgendeild Landspítal-
ans utan ársins 1948-1949 en þá
dvelst hún í Árósum og tekur fyrir
nám í kennsluhjúkrun og spítala-
stjórn. Yfirhjúkrunarkona Hvíta-
bandsins er hún frá 1955-1957.
Hún vinnur aftur á Landspítalanum
eftir að hún fer frá Hvítabandinu og
á árunum 1961-1964 er hún á
skurðstofu Landspítalans og bætir
við sig skurðstofunámi. En 1964
söðlar hún alveg um og fer til vinnu
á Vífilsstaðaspítala og er deildar-
stjóri þar til 1978 að hún lætur af
störfum.
Það er á engan hallað þó að því sé
haldið fram að fáir í íslenzkri hjúkr-
unarstétt hafi lagt á sig eins mikið
til að öðlast jafn víðtæka starfs-
reynslu og hjúkrunarmenntun og
Anna, hún var hjúkrunarkona af lífi
og sál, gaf sig alla í starfið, sparaði
ekki kraftana.
Mér er kunnugt um að þeir voru
margir, sem hún hafði stutt í erfiðu
veikindastríði, hjúkrað og styrkt
með ráðum og dáð, bæði hér heima
og einnig er hún var á hinum ýmsu
sjúkrahúsum í Danmörku og Sví-
þjóð. Þeir eru margir, sem vilja
þakka henni. Vil ég leyfa mér að
nefna slíkt tilfelli. Það var um þetta
leyti árs 1956, fyrir 28 árum, er
Anna var yfirhjúkrunarkona á
Hvítabandinu að hún bað mig að
koma til starfa þar. Á sjúkrahúsi
Hvítabandsins var einvalalið hjúkr-
unarkvenna og lækna og Anna í
forsæti. Það var í senn lærdómsríkt
og ógleymanlegt að vinna með
þessu fólki og læra af því. Anna var
vakin og sofin yfir velferð sjúklinga
og starfsfólks. Hún bjó í húsinu og
það var ómetanlegt að geta leitað
til hennar og fá aðstoð og ráð, en
það taldi hún sjálfsagt, hvort heldur
var að degi eða nóttu. Þessi vetur
var viðburðaríkur og einmitt þá
kom hún nafna hennar litla, Anna
Guðmundsdóttir, inn til okkar illa
haldin eftir bruna. Ég vakti yfir litlu
Önnu ásamt Önnu og varð vitni að
svo frábæru hjúkrunarstarfi og
hæfileikum Önnu Loftsdóttur að
ekki líður mér úr minni. Þá gleym-
ist mér heldur ekki gleði Önnu
Loftsdóttur né stolt, þegar hlutirnir
fóru að snúast á betri veginn og sú
stutta að taka við sér. Anna Lofts-
dóttir var án nokkurs efa bjarg-
vættur litlu stúlkunnar, enda tengd-
ust þær órofa böndum.
Anna vann mikið að félagsmálum
stéttarinnar og það var einnig lær-
dómsríkt að starfa með henni á því
sviði og fyrir það vil ég þakka
henni. Við vorum að vísu ekki alltaf
sammála, en hún var svo heilsteypt
og hreinskilin að ég hef fáa hennar
líka fyrirhitt. Anna var í stjórn
H.F.Í. 1950-1954 og formaður
1961-1965 en þá reis hæst þáttur
hennar í félagsmálum. Það er krefj-
andi starf að vera formaður í stétt-
arfélagi og það var ekki sízt á þeim
árum, þegar aðstaðan var engin og
sinnt var fullu starfi samtímis. Það
þýddi einfaldlega það, að þú vannst
allt í sjálfboðaliðsvinnu, kauplaust
og stundum fékkstu ekkert fyrir
nema vanþakklæti. Það var oft
erfitt eða jafnvel ómögulegt að fá
skipt á vöktum til að mæta á þýð-
ingarmiklum fundum, enda aðrir
tímar en nú. Þá var áreiðanlega efst
á blaði: Þú ert til fyrir félagið en
ekki félagið fyrir þig. í stjórnartt'ð
Önnu keypti Hjúkrunarfélag fs-
lands efstu hæðina í Þingholtsstræti
30 og fluttist þangað. Ég leyfi mér
að halda því fram að daginn sem
við gengum frá kaupunum, frú Sig-
ríður Eiríksdóttir, Anna Loftsdóttir
og undirrituð, hafi verið stigið eitt-
hvert merkasta sporið í sögu Hjúkr-
unarfélags íslands. Fyrsti stjórnar-
fundurinn í eigin húsnæði var
ógleymanlegur og að vera komin
með eigið símanúmer var merkur
áfangi.
Anna var umdeildur formaður og
það vissi hún vel. Hún tók ákvarð-
anir samkvæmt viti og samvizku og
stóð og féll með þeim. Árum saman
var hún fulltrúi í S.S.N. (Samvinnu
hjúkrunarfræðinga á Norðurlönd-
um). Þá var hún fulltrúi félagsins í
B.S.R.B. og vann þar sem annars
staðar ötullega fyrir stéttina að
framgangi hinna ýmsu mála. Anna
vakti allsstaðar athygli, ekki sízt er
við sóttum fundi og mót stéttarfé-
laga okkar á Norðurlöndum.
Og nú er ævisól hennar hnigin til
viðar. Veikindum sínum tók hún
með æðruleysi og stillingu. Enginn
má sköpum renna. Við, sem unnum
með henni og nutum samfylgdar
hennar, þökkum henni samstarfið
og það sem hún var íslenzkri hjúkr-
unarstétt.
Sé ég veg og vörður
vísa upp í móti.
Styrk þarf til að standa,
stikla á eggjagrjóti.
Uppi á bláu bergi
blikar óskalindin.
Blessun bíður þeirra
sem brjótast upp á tindinn.
(D.S.)
Hvíl í friði.
Ingibjörg Ólafsdóttir
HJÚKRUN >/« - 60. árgungur 3 1