Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.2008, Qupperneq 5

FORMANNSPISTILL
SAMSTAÐAN SKIPTI SKÖPUM
Við hjúkrunarfræðingar höfum oft kvartað undan samstöðuleysi í stétt-
inni. Hjúkrunarfræðingar eru fjölmenn stétt og því þarf nokkurt átak
til að ná henni saman til aðgerða. Sú umræða, sem farið hefur fram
milli hjúkrunarfræðinga síðastliðinn vetur á morgunverðarfundum og
kjarafundum, leiddi í Ijós að samstöðu var þörf líklega meira en oft
áður. Væntingar til komandi kjarasamninga voru miklar, kröfur um
hækkun grunnlauna mældust í tugum prósenta.
Elsa B. Friðfinnsdóttir
Kjarasamningar voru lausir á versta tíma
þ.e. í byrjun sumarleyfa þegar mönnun
er í lágmarki á heilbrigðisstofnunum og
erfitt að fá félagsmenn á fundi og að
koma til þeirra upplýsingum. Þá hjálpaði
efnahagsástandið ekki til. Á sama tíma
og félagsmenn kröfðust verulegrar hækk-
unar launa til að halda í við verðbólguna
kröfðust stjórnvöld hófsemi í kaupkröf-
um til að halda verðbólgunni niðri.
Launamenn áttu sem sagt einn ganginn
enn að taka á sig skerðingu vegna mis-
góðrar efnahagsstjórnar. Þau félög og
bandalög sem sömdu á undan Fíh, lögðu
fæst í aðgerðir til að knýja á um viðunandi
samninga. Ramminn, sem markaður var
með fyrstu samningunum, var því vægast
sagt þröngur og ávísun á kjararýrnun
hjúkrunarfræðinga.
Þá kom til kasta samstöðunnar. Og
hjúkrunarfræðingar sýndu að allt tal um
samstöðuleysi stéttarinnar var marklaust.
Trúnaðarmenn sýndu frumkvæði og
styrk með því að skora á stjórn félags-
ins að grípa til aðgerða til að knýja
á um viðunandi samninga. Þátttaka í
atkvæðagreiðslu um yfirvinnubann var
meiri en sést hefur hjá félaginu um árabil.
Og hugur fylgdi máli. Á fundum þar sem
rætt var um áhrif yfirvinnubannsins stöpp-
uðu hjúkrunarfræðingar stálinu hver í
annan og blésu allt tal um „við megum
ekki“ og „við getum ekki“ út af borðinu.
Þessi samstaða og skýru skilaboð um
að hjúkrunarfræðingum væri alvara með
kröfum sínum og vilja til aðgerða til að
knýja þær fram, höfðu veruleg áhrif á
gang samningaviðræðnanna. Það skipti
samninganefnd Fíh miklu máli að vita að
baklandið var sterkt. Viðsemjandanum
var líka Ijóst að mat samninganefndar
Fíh á því hver lágmarksárangur þyrfti að
vera var rétt.
Sá samningur sem náðist, nánast á elleftu
stundu fyrir boðað yfirvinnubann, verður
að teljast vel viðunandi. Það meginmark-
mið náðist fram að hækka dagvinnu-
laun hjúkrunarfræðinga verulega. Segja
má að hjúkrunarfræðingar hafi fengið
nokkra leiðréttingu launa með þessum
samningum. Það tókst hins vegar ekki
að draga í sundur með reyndum og
óreyndum þannig að þeir reyndari fái
viðurkennt í launum að hafa starfað
árum og áratugum saman við hjúkrun og
haldið heilbrigðiskerfinu gangandi. Það
er einnig mikilvægt fyrir unga hjúkrunar-
fræðinga að sjá að starfsframi í hjúkrun
og langur starfstími skilar sér í launum.
Að þessu þurfum við að vinna af auknum
krafti í næstu samningalotu sem hefst
eftir nokkra mánuði. Kjarasamningur Ffh
tryggir hjúkrunarfræðingum þá hækkun
grunnlauna að um skerðingu kaupmáttar
verður vart að ræða á samningstímanum.
Það er betri árangur en aðrir hafa náð.
Ég vil nota þetta tækifæri til að þakka
hjúkrunarfræðingum fyrir samstöðuna og
samstarfið í þessari samningalotu. Nú
reynir á að halda áfram á sömu braut,
þétta raðirnar enn frekar og ná ekki síðri
árangri í kjarasamningunum eftir rúma
átta mánuði. Samstaðan skiptir sköpum.
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 3. tbl. 84. árg. 2008
3