Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 9

BREIÐFIRÐINGUR
7
ans, í fagnaðarhrifningu þess að njóta útsýnisins af tind-
inum, eftir að hafa gengið upp hið voveiflega gil. Hver,
sem hefur séð Breiðafjörð breiða sumarskreyttan faðm
móti sér kannast ekki við þessa lýsingu, „Eins og heilög
guðs ritning lá hauður og sær. / Allt var himnesku gull-
letri skráð.“
Og þannig mætti lengi telja, en aðeins að nefna einn
enn, mitt einkauppáhald, Gest Pálsson, ógæfubarnið elsku-
lega, með eldheita viðkvæmna hjartað, sem öllum betur
skilur kjör hinna smáðu og hrjáðu. Hann elska ég mest
allra þeirra Breiðfirðinga, sem hafa getið sér ódauðlegt
nafn.
Og Breiðafjörður hefur ekki enn hætt að leggja eld að
glóðum þeirra vona, sem telja hann eiga eftir að verða
vöggu, og veita vöggugjafir mörgum fleiri eldgjöfum þess-
ara fámennu og fátæku þjóðar, þeir sýna það Dalamenn-
irnir Stefán frá Hvítadal, sem því miður er horfinn af víg-
vellinum og óskabarn og sómi íslenzkrar kennarastéttar og
skáldmenntar: Jóhannes úr Kötlum.
En þetta eru nú aðeins hinar almennu hugmyndir og
minningar, sem orðið Breiðafjörður vekur í vitund okkar.
Þær eru hugþekkar og kærar, en þó eru aðrar miklu hug-
þekkari og kærari. Það eru einkaminningar okkar hvers um
sig. Hvert einasta eitt okkar á þúsundir ljúfsárra angur-
blíðra minninga, sem á einn eða annan hátt eru tengdar firð-
inum okkar, með fjöllum sínum og sundum, eyjum og ám,
tindum og dölum. Minningar um gleði og sorgir, störf og
hvíld, sem á einhvern dularfullan hátt eru háðar breið-
firzkum kvöldum og morgnum, nóttum og dögum.
Þar eigum við öll eða flest okkar inndælu, draumbláu