Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 63
BREIÐFIRÐINGUR
61
Kannske á eitthvert átthagafélag framtíðarinnar eftir að
bæta þarna um í ræktun og fegrun, með minnismerkjum og
ganga í sporaslóð Jochums Eggertssonar — síðasta skáldsins
frá Skógum, sem byggði þarna kofann sinn í birkihlíðinni
fyrir ofan og dvaldi þar síðustu stundirnar aleinn við þjóð-
braut þvera „fótsár af ævinnar eyðimörk“ fann hann sér
þar einn unaðsblett til þess að deyja.
En minningarnar um þetta berurjóður íslenzkrar end-
urreisnar eiga að lifa og bera komandi kynslóðum blessun.
Og það er þess vegna, sem hér skal í örfáum orðum
minnzt Kollabúðafundanna samtímis því að bærinn, þessi
rausnargarður við innstu hjartarætur vestfirzkra byggða
leggst í eyði og fólkið, sem ann þessari mold, ánni og fjöll-
unum, firðinum, eyrunum, hlíðinni, skóginum og tóptun-
um kveður dalinn sinn í síðasta sinni.
Það hafði farið vorþeyr frelsis yfir skrælnuð lönd ein-
veldis og áþjónar um nokkra áratugi. Og í byggðum Breiða-
fjarðar, og þó sérstaklega eyjunum, hafði þessi vorþeyr
vakið „vorbylgjur tímans á djúpi,“ sem höfðingjar þar og
hugsuðir gátu ekki lengur byrgt eyru sín fyrir. En þarna
bjó þá það fólk á Islandi, sem átti helzt afl þeirra hluta,
sem til framkvæmda þurfti, kynni og samskipti við aðrar
þjóðir og þá ekki sízt menntamenn í höfuðborg Islands þá,
en hún hét Kaupmannahöfn eða Kaupinhafn. Og þeir áttu
líka víðsýni og þrek til að bera þessa drauma, sem bylgju-
niðurinn hafði vakið í hugum þeirra, fram til átaka og um-
hugsunar í veldi veruleikans.
Þeir sýndu öðrum við hönd sér, það sem andi þeirra leit
í hillingum hefjast, og þeir gátu vakið vonir og traust al-
mennings heima fyrir og forystumanna í Kaupinhafn. —