Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 90
88
BREIÐFIRÐINGUR
og sveit, milli hins liðna og hins yfirstandandi er enn þá
nauðsynlegra hlutverk en nokkru sinni fyrr. Og þar má
helzt ekki slaka á eitt andartak, ef beztu erfðir íslenzks
þjóðmetnaðar og og þjóðmeiðs eiga ekki að vera í veði.
Nátttröll ófriðar og upplausnar, gleymsku og tryggðleys-
is eru hvarvetna að verki, hendandi milli sín fjöreggi þjóð-
arinnar, frelsi hennar, sjálfstæði og metnaði. Ef beztu börn
hennar halda ekki vöku sinni, sæmd og heiðri í öllum
gauragangi glaums og tryllings, er aldrei að vita hvernig
fer. Við megum aldrei vanmeta okkar beztu menn, okkar
þjóðlegu auðæfi.
Tilefni þessara hugleiðinga er það, að á þessu ári á eitt
af elztu átthagafélögum Reykjavíkurborgar 30 ára starfs-
afmæli, stofnað 17. nóv. 1938 og tímarit þess, Breiðfirð-
ingur, minnist rösklega aldarfjórðungs göngu sinnar, en
fyrsta hefti hans kom út seint á árinu 1942.
Þetta félag og ársrit þess hefur jafnan reynt á þessum
áratugum, að vinna trúlega að því takmarki, sem hér hef-
ur verið talað um í upphafi þessa erindis sem sameiginleg-
an starfsgrundvöll allra átthagafélaga.
En einmitt fyrir nokkrum áratugum voru þau flest stofn-
uð meðan enn var búið á yztu annesjum og útskögum þessa
lands og greiðar leiðir lágu frá hjarta til hjarta milli borg-
ar og sveita.
Nú er vandinn meiri, að láta ekki þessa starfsemi að
engu verða, þar sem átthagatryggðin togast ein á við eyði-
byggðir margra héraða, sem áður fóstruðu menntuðustu
sonu og dætur landsins.
Það voru því ljóð í anda þessara hendinga úr Snæljósum