Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 27

Móóir, kona, meyja
Flutt á Þorrablóti í Flatey 1943 af Sveinb. Guðmundssyni.
Háttvirta samkoma! Heiðruðu konur og karlar! Þið
skuluð ekki vænta þess, að ég tali nú af gázka, þar sem ég
á að mæla fyrir minni kvenna og með þær hvora við sína
hlið. konuna mína og frú Kristínu Guðmundsdóttur, konur
sem ég hef ávallt lítið til með virðingu, frá því fyrsta að ég
kynntist þeim.
Þegar við nálgumst skóg vekja athygli okkar fyrst þau
tré, sem hæst gnæfa. Þegar við nálgumst hann meira, legg-
ur angandi skógarilminn að vitum okkar, og við ályktum
eðlilega að þessi angandi ilmur stafi frá stóru trjánum. —
Þegar við komum svo inn í skóginn verðum við þess varir,
að hann stafar ekki frá þeim, heldur frá smákjarrinu og
blómgresinu, sem vex í skjóli stóru trjánna, en hlúir jafn-
framt að rótum þeirra, gerir jarðveginn mjúkan og rnyld-
inn, svo þeim verður auðveldara að festa þar rætur og ná
í næringu. Þetta blómgresi lætur lítið yfir sér, — en frá því
stafar unaður skógarins.
Ef við lítum á mannlífið, sjáum við að þar gildir sama
lögmálið. Við fyrstu sýn ber þar mest á stórmennunum á
svið stjórmála, viðskipta, vísinda og lista, — en unaður
lífsins stafar ekki frá þeim, nema að litlu leyti.
í mannfélaginu hefur konan tekið að sér hlutverk blóm-
anna. — Hin sama kona er hlédræg, vinnur verka sitt í