Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 56

54
BREIÐFIRÐINGUR
læknirinn hafi neitað að vitja hans. Talið það óþarft. Um
morguninn var allt um seinan.
Það er sagt að þeir sem guðirnir elska deyi ungir. Ég
held að það hafi rætzt hér. Mér hefur verið lengra líf
ætlað, ef ske kynni að augu mín opnuðust og ég færi að sjá
mína eigin galla, því að til þess að lækna meinin þarf mað-
ur að þekkja þau, og viðurkenna sína ágalla. Eg tel það
eitt af dásemdum skaparans að lofa fólki sem mikið hugsar
um veraldargæði — að lifa lengi og fá þar með — þegar
önn dagsins er úti og tími gefsst til, að huga um tilveruna
og sinn eigin hag, ef menn nenna að hugsa á annað borð.
Ég hef hugsað töluvert um þessi efni, sérstaklega nú
í seinni tíð, og er kominn á þá skoðun, að það sem mest er
um vert í þessu lífi sé að temja sér prúðmannlega fram-
komu hvívetna, og kappkosta fyrst af öllu að koma fram
sem sannarlegt prúðmenni á hverju sem gengur. Ég hef
kynnzt slíkum mönnum og vil líkjast þeim. Sérstaklega vil
ég hér minnast eins manns, sem ég held að öllum sem hann
þekktu hafi þótt vænt um sakir prúðmennsku og elskulegr-
ar framkomu. Ég var svo heppinn að eiga þennan mann
að tengdaföður, og sama var að segja um konu hans. Og
um mína eiginkonu er líka sömu sögu að segja. Hún hef-
ur reynzt mér sá lífsförunautur, sem mest og bezt áhrif
hefur haft á mig um dagana, bæði með sinni prúðmannlegu
framkomu og hollu áminningum, og ef ég hef breytzt til
hin betra, þá er það henni mest að þakka.
Eysteinn Eymundsson.