Breiðfirðingur - 01.04.1970, Blaðsíða 76

74
BREIÐFIRÐINGUR
undir hattinum, sem hann ávallt bar að hætti fyrirmanna,
brúnir miklar, nefið beint og þegar hann lyfti hattinum
sást hátt enni og kollvik mikil við snöggklippt þétt hár. En
einmitt þannig fannst okkur ungum lesendum íslendinga-
sagna, að greppir og garpar þeirra hefðu hlotið að líta út.
Og þessi maður vár sá fyrsti, sem ég heyrði nefndan
skáld, og honum voru jafnan vísur á vörum. Vart hafði
hann stigið af baki fyrr en hann hóf frásögn af einhverj-
um atburði, sem hann hafði ort um. Og málfar hans var með
þeim hætti, sem spekingar tala, hægt, hnitmiðað orðaval
og orðalag yfirvegað, hreint, snjallt.
Allir heilsuðu honum með mikilli virðingu jafnvel að-
dáun, sem var blandin lotningu. Þannig hafði persónuleiki
hans einn mótað aðstöðu og framkomu sveitunga og vina,
því að hann var aldrei með höfðingjum talinn, sökum auðs
eða efna, og varla ættar heldur, því að þarna þekktu fáir eða
engir ætl hans, og ekki hafði hann búið, utan í húsmennsku,
nema á einu minnsta og lclegasta koti sveitarinnar, Litla-
Nesi.
Þessi myndarlegi maður hét Brynjólfur Bjarnarson, en
þannig sagði hann og ritaði jafnan föðurnafn sitt.
Hann flutti í sveitina ásarnt konu sinni eitthvað sunnan
af landi, en var að því er sagt var ættaður úr Húnaþingi,
en þess verður nánar getið síðar.
Hann mun fyrst hafa komið til Flateyjar 1885 og þar
vann hann við afgreiðslustörf og sem sjómaður. Hann mun
hafa tekið mikinn þátt í félags- og samkvæmislífi kaup-
túnsins. Þar yrkir hann brag um leiksýningu 1887 og þar
átti hann „óðarvini“, t. d. Hallbjörn Bergmann, og sendu
þeir hver öðrum ljóðabréf, sem kölluð voru eða skrifuðust