Breiðfirðingur - 01.04.1987, Blaðsíða 110

108
BREIÐFIRÐINGUR
góðglaður. Að endingu fundum við hestana og ég beislaði
minn hest. Hafliði hljóp að öðrum, en sá var bæði styggur og
slægur. Skipti það nú engum togum að klárinn sneri sér við
og sló Hafliða og mélbraut flöskuna í vasa hans.
Árin líða og ég hefi dvalið fjörutíu ár í annarri heimsálfu
og er nú kominn heim til föðurlandsins fyrir fullt og allt.
Maður gæti trúað því að margt hefði gleymst á svo löngum
tíma. Ég hafði tekið eftir því, er ég hafði flutt inn í mitt nýja
heimili í Reykjavík að maður nokkur gengur fram hjá húsi
mínu að næstu gatnamótum og sömu leið til baka - á sama
tíma á hverjum degi. Spurði ég nágranna minn hvaða maður
þetta væri. Sagði hann að hann væri Hafliði Hafliðason vél-
stjóri og ætti hann heima á hinum enda götunnar.
Næsta dag er hann kom á sínum daglega göngutúr fór ég
út á götuna og beið eftir honum. Ég bauð honum góðan dag
en hann tók því dræmt. Spurði ég hann hvort hann þekkti
mig ekki. Kvað hann nei við því. Sagði ég honum þá hver ég
væri. Hann leit á mig nokkur augnablik. Það var eins og
hann væri að fara einhvern óraveg inn í fortíðina. Síðan
sagði hann: „En manstu þegar helvítis klárinn sló mig og
braut flöskuna mína.“ Svo afsakaði hann sig og kvaðst vera
tímabundinn. Ég frétti seinna að hann væri sjúklingur. Eftir
nokkra mánuði las ég eftirmæli um hann í blöðunum.
Ekki man ég eftir því að mér væri greitt kaup á þessum
árum, ég hafði alltaf verið feiminn að ganga eftir mínum hlut
og minntist aldrei á það. Það þótti víst nóg að unglingur
innan átján ára fengju fæði og nauðsynlegustu föt. Eftir að
ég var kominn á þennan aldur var mér leyft að fara í upp-
skipunarvinnu þegar flóabáturinn kom með vörur til Kaup-
félagsins. Var mér sem öðrum borgað tímakaup, sem lagt
var inn á reikning hjá Kaupfélaginu. Ég átti tvær ær, sem
mér höfðu verið gefnar og lagði ég afurðir af þeim inn á
reikninginn og svo gat ég tekið út á hann það nauðsynleg-
asta, sem mig vanhagaði um.