Breiðfirðingur - 01.04.1987, Side 113

BREIÐFIRÐINGUR
111
Á Núpi
Árin líða og fyrr en varir er maður kominn á fullorðinsár. Ég
er að verða tvítugur. Vegna fátæktar og aðstöðuleysis hefi
ég ekki séð möguleika á að komast burtu á skóla til að öðlast
einhverja undirstöðumenntun.
Á þessum árum var að vakna mikill áhugi á ungmenna-
skólum. Þá hafði starfað um nokkur ár Ungmennaskólinn á
Núpi í Dýrafirði. Það var vorið 1920 að ég réðst í að skýra
húsbónda mínum frá því að mig langaði til að komast á skól-
ann á Núpi um haustið. Tók hann vel í þetta og bauðst til að
greiða mér kaupamannskaup um sumarið. Ég átti einhverja
peninga í sparisjóði, sem ég hafði nurlað saman og eftir
heyannir vann ég við slátursstörf hjá Kaupfélaginu og fékk
borgað fyrir það og meira átti ég inni hjá félaginu fyrir upp-
skipunarvinnu.
Síðast í október lagði ég af stað nreð öðrum ungum
manni, sem var líka að fara á skólann. Við vorum reiddir
norður á Þorskafjarðarheiði og fórum svo fótgangandi
vestur að Arngerðareyri og gistum þar um nóttina. Næsta
dag tókum við djúpbátinn út á ísafjörð. Gistum við þar um
nóttina hjá kunningjafólki. Næsta dag lögðum við snemma
af stað fótgangandi í frostlausu og björtu veðri, enginn snjór
var á vegum okkar. Við náðum að Núpi um kvöldið eftir um
þrjátíu og fimm km göngu.
Á þessum vetri voru 32 nemendur í skólanum. Kennarar
voru: Sr. Sigtryggur Guðlaugsson, Björn Guðmundsson og
frú Hjaltlína Guðjónsdóttir, en hún kenndi stúlkum handa-
vinnu.
Skólinn byrjaði klukkan átta á morgnana með bæn og
sálmasöng. Síðan var morgunverður. Skólasveinar voru 17
og sváfu í húsi, sem kallað var Skáli. Engin upphitun var
þar. Þó var þar kolaofn, sem aldrei var kyntur. Sem betur
fór varð enginn veikur í skólanum þennan vetur. Öll mat-
vara og kol var keypt á Þingeyri og flutt á bát, sem skólinn
átti út að Núpi. Vörurnar voru geymdar í skemmu niður við