Breiðfirðingur - 01.04.1987, Síða 116

114
BREIÐFIRÐINGUR
bruged“ og yrði ég að vera kominn ekki seinna en 1. mars.
Það var venja á þeim árum að öll vinna á ökrunum byrjaði
um það leyti. Ég var ráðinn hjá Bjarna til 14. maí. Bað ég
hann að gefa mig lausan, sem hann og gerði. Bjarni var
drengur góður og velviljaður og lét hann í ljósi ánægju yfir
því að ég hefði áhuga á að framast á einhvern veg. Ég mun
hafa fengið styrk í sambandi við þessa ferð frá Dansk
Islandsk Samfund.
Til framandi landa. Á dönskum búgarði
Nú lá leiðin til Danmerkur. Ég hafði fengið mér far með
vöruflutningaskipi. Pétur bróðir minn fylgdi mér niður á
bryggju, en hann sá ég ekki aftur. Hann var einn af þeim sem
„hvíti dauðinn“ tók. Hann dó árið 1928.
Skipið stoppaði fyrst í Vestmannaeyjum. Ég var sjóveikur
og lá í koju og mátti mig ekki hreyfa. Næst var stansað á
Seyðisfirði og fór ég þar í land og hresstist mikið við það.
Næsta dag var logn og góðviðri. Var nú haldið til Noregs og
næsti viðkomustaður var Bergen. Mér fannst tilkomumikið
að sigla inn þennan fjörð með skógivaxnar hlíðar upp á fjalls-
topp og allt var orðið svo vorlegt. Áfram var haldið suður
með Noregi en nú var komið mikið frost. Skipið átti að
koma við í Álaborg en nú var Limafjörður lagður. Upphaf-
lega átti ég að fara af í Álaborg og fara síðan með járnbraut
til Örting, en skipið átti að fara til Kaupmannahafnar. Var
nú áfram haldið og komið við í Árósum en þar fór ég af og
fleiri, sem komið höfðu frá Bergen.
Pegar til Örting kom bað ég stöðvarstjórann að hringja til
bóndans, sem hét Kláus Pedersen. Beið ég nú á stöðinni
þangað til hann kom. Kláus var meðalmaður á hæð, nokkuð
feitlaginn, gráhærður, glaðlegur í viðmóti og bauð hann mig
velkominn til Danmerkur. Skildi ég jóskuna hans nokkurn-
veginn, en fannst hún þó nokkuð frábrugðin þeirri dönsku,
er ég hafði heyrt talaða á íslandi. Kláus keyrði lítinn Citr-
óenbíl og tók það nokkrar mínútur að keyra út á búgarðinn
frá járnbrautarstöðinni. Búgarðurinn bar þess merki að vera