Breiðfirðingur - 01.04.1987, Page 120

118
BREIÐFIRÐINGUR
vanalega við lítinn íslenskan hest. „Og þú getur talað
dönsku.“ Hún átti bágt með að fá botn í þetta allt saman.
Var mér boðið inn í stofu og brátt kom konan með steikt egg
og flesk ásamt rjúkandi kaffi. Fékk ég nú brátt borðað fylli
mína en sat enn um stund og svaraði mörgum spurningum
um ísland. Að lokum fór ég að hugsa til ferðar, þakkaði
hjónunum fyrir greiðann og gestrisnina og sagði ekkert land
væri eins fagurt og Danmörk. Lýkur hér að segja frá þessari
minnisstæðu Jótlandsferð.
Jólin í Danmörku árið 1925 eru mér sérstaklega minnis-
stæð. Pá tók ég ákvörðun, sem leiddi mig á nýja braut í
nýjum heimi.
Jóladagurinn rann upp bjartur og fagur með frosti og snjó
á jörð. Kláus bóndi ætlaði til kirkju með konu og fóstur-
dætrum og var mér boðið með. Hann átti fallegan, taglstýfð-
an, belgískan létthest, sem var mest upp á stáss og notaður
fyrir tvíhjólaðan sportvagn. Nú var sá belgíski spenntur fyrir
„kana“, sem er léttur, skrautmálaður sleði með djúpu,
bólstruðu, þriggja manna aftursæti, en framsæti var hærra og
gátu tveir setið í því. Ég sat í aftursæti með fósturdætrunum
en Kláus sat í framsæti með frúnni og keyrði sjálfur. Öll
vorum við dúðuð í þykkum, hlýjum teppum. Aktygin voru
með klingjandi bjöllum. Ekki man ég eftir annarri eins jóla-
stemningu. Þegar til kirkjunnar kom var tekið á móti Kláusi
eins og greifa. Við kirkjuna var aðstaða til að hýsa hross, því
það var alvanalegt að stórbændur og herragarðsmenn komu
til kirkju akandi í sportvagni á sumrum, eða í „kana“ á
vetrum, þegar snjór var á jörð. Þótti það glæsilegt að halda
þannig við gömlum sið og hélt mönnum hátt uppi í stiga álits
og virðingar.
Eftir messuna var haldið heim og settust nú allir að jóla-
matnum, sem var svínasteik og hrísgrjónagrautur. Eftir
máltíðina var sest inn í stofu og allir fengu jólagjafir. Ég
fékk ullarteppi, sem kom sér vel í kalda herberginu yfir bíl-
skúrnum. Allir voru glaðir og ánægðir. Að endingu settumst
við niður að lesa dagblöðin í rólegheitum, áður en tími kom