Breiðfirðingur - 01.04.1993, Blaðsíða 104

102
BREIÐFIRÐINGUR
Ég var svo myrkfælin, að þó að pabbi stæði með ljós uppi á
loftskörinni, og mamma væri í eldhúsinu frammi, þá þorði ég
ekki ein til hennar fram göngin. En á jólunum varð alstaðar að
vera bjart. Þá voru ljós kveikt í dimmu göngunum, í búrunum
undir loftinu - og jafnvel í smiðjunni þó enginn væri þar að
vinna. Einstaka skuggar voru þó í hornum og skotum, en það
gerði ekkert til, því að á jólunum voru alstaðar englar og góð-
ar verur, sem gættu manns, aðeins ef maður vendi sig á að
vera góður og láta sér þykja vænt um allt fólkið og líka skepn-
urnar og dýrin. Þá fæddist frelsari heimsins, og með Jesúbarn-
inu kom birtan. Þetta sagði mamma og pabbi, og þau sögðu
alltaf satt.
A jólunum fengum við líka góðan mat og gjafir, ný föt, svo
við ekki færum í jólaköttinn, og svo lítil spil til að spila á og
kerti, sem var það allra besta. Þegar búið var að festa kertin á
alla rúmstuðlana okkar í baðstofunni, og kveikja líka á stóra
kertinu, sem var í stjakanum á borðinu, þá var alveg eins og
birtan sem ljómaði á Betlehemsvöllum væri komin inn í bað-
stofuna.
- Og svo lengi horfði ég í logann á kertinu mínu, að mér
sýndist geisla langt út frá því, eins og það væri stjarnan, sem
vísaði vitringunum leið til Betlehem. En sögurnar um fæðingu
Jesú og vitringana lærði ég áður en ég kunni að lesa. Það var
engin furða þó ég og við systkinin hlökkuðum til jólanna.
Skóladagar
Þegar ég var 10 ára og Imba systir mín 11 ára, áttum við að
fara í skólann. Utan úr Nesi var álitið að betra væri fyrir 2
krakka að fylgjast að. Þess vegna var Ingibjörg látin bíða el’tir
að ég næði þeim aldri að geta farið líka. Þá voru ekki upplýst-
ar götur á milli kaupstaðarins og kotanna þar út frá, og því
vildu foreldrar okkar ekki að við færum í skólann fyrr en eftir
nýár. Þá fara dagarnir að lengjast og sólin að hækka á lofti.
Ekki var ég þá orðin almennilega læs, enda hafði ég verið
ósköp löt að stafa hjá blessuninni honum afa mínum. Letrið á