Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 17
LIÐIN TIÐ
15
voru venjulega þrjár-fjórar seilar og tvær-þrjár seilarnálar.
Nálarnar voru settar á seilarbandsendann og fiskurinn þræddur
uppá seilurnar þannig að nálinni var stungið undir tálknið og
útum kjaftinn. Síðan voru seilarnar hnýttar saman og í þær
fest sterkur strengur, venjulega var uppistöðustrengur notaður
til þess. Einn sá um að gefa strenginn út jafnóðum og bátnum
var róið til lands. Þar máttu engin mistök verða, því ef línan
flæktist varð að fleygja henni allri fyrir borð, því bátinn mátti
ekki stöðva í innróðrinum, það gat kostað líf allra, sem á bátn-
um voru.
Þegar báturinn kenndi grunns, stukku barkamennirnir fyrst-
ir útúr til að fyrirbyggja að bátnum slægi flötum, síðan hver af
öðrum. Venjulega var það dragreipsmaðurinn sem sá um seil-
arnar, og er báturinn kenndi grunns fór hann eða sá sem sá um
seilarnar útúr bátnum og gætti þess að draga þær til lands.
Þegar bátnum hafði verið bjargað undan sjó, hjálpuðust allir
við að koma seilunum uppí fjöru, og er þær voru þangað
komnar skipuðu þeir sér allir á seilarnar, drógu fiskinn af þeim
á burðarólar og báru hann þangað sem honum var skipt og
gert að honum. Er fiskinum hafði verið bjargað undan sjó, var
tekið til við bátinn, borið úr honum lóðir og farviður til að
létta hann. Síðan var hann settur í naust og skorðaður með
hlunnunum. Naustin voru dálítið sérstæð á Brekkum. Sjávar-
bakkinn er svo brattur og hár að bátarnir urðu að hanga í
böndum er þeir voru komnir í naustið og bandi brugðið í
stefni þeirra og strengt í sterka hæla er voru uppá bakkanum.
Aflaskipti
Þegar búið var að ganga frá bátnum var tekið til við að skipta
aflanum. Var honum skipt óslægðum í köst, sem kallað var,
voru tveir hásetar um hvert kast. Formaðurinn skipti oftast afl-
anum, en þó kom það fyrir að hann lét einhvern af bátsáhöfn-
inni gera það, eins og tíl dæmis dragreipsmanninn sem var
formannsins hægri hönd. Þá er skiptingu var lokið gekk sá er
skipt hafði aflanum aðeins frá og sneri baki að aflanum, en