Breiðfirðingur - 01.04.1994, Side 79

M I N N I N G A R
77
að gera hreiðrin sín alveg niðri í fjörunni, og er stórstraums-
flóð kom, voru þau í mikilli hættu. Þá varð maður að færa þau
eilítið ofar í sömu stefnu, og næsta dag enn fjær sjónum, og
svo koll af kolli, þar til þeim var óhætt.
Sumstaðar voru hreiðrin svo þétt, að með varúð gat maður
stigið á milli þeirra. Stundum var þeim hætta búin í sunnan-
rokum, en þau gátu verið ægileg í Akureyjum. Eyjarnar liggja
rétt norðvestan undir Bjarnarhafnafjalli, og er stutt sund á
milli þeirra og lands. Má kalla yfir sundið, því að fjallið berg-
málar hljóðið. En þegar sunnanveður eru, koma sviftivindar
sitt hvorum megin við íjallið, og er svo Iogn á milli. I rokun-
um skrúfast sjórinn í háa stróka sem virðast ná upp í miðjar
fjallshlíðar. Þá er engum báti fært að fara um sundið.
Það var einmitt einn morguninn, er við komum á fætur, að
sunnanveður hafði verið um nóttina, og virtist enn vera að
hvessa. Bjarni - bóndinn - kom inn og var þungbúinn á svip-
inn. Hann talaði lítið, en sagði þó að olíufat, sem stóð við hús-
hornið, hálft af grjóti, væri fokið og sæist ekkert af því nema
þrír steinar á flötinni. Löngu seinna fundu krakkarnir einn staf
úr tunnunni rekinn upp að miðju ofan í jörðina nyrst á eyjunni
og seinna annan staf - líka fastan í jörðunni - vestast á tanga,
sem kallaður var Lambatangi.
Mér varð nú gengið upp og inn í baðstofuna. Þar var Sig-
mundur gamli og gekk um gólf áhyggjufullur og tautaði eitt-
hvað fyrir munni sér. Þegar ég svo hlustaði eftir því sem hann
sagði, heyrði ég að hann tautaði upp aftur og aftur: „Guð
hjálpi þeim - bara að þeir drepi sig ekki.“ „Hvað ertu að
segja?“ spurði ég - en gamli maðurinn svaraði ekki, og þó var
hann alltaf vanur að vilja tala við mig, ekki síst ef ég ávarpaði
hann að fyrra bragði. Hann flýtti sér út, og ég spurði þá Sal-
björgu konu hans hvað væri að. Hún svaraði mér og sagði:
„Þeir sáu bát koma siglandi á leiðinni innan úr Hólmi og halda
að það séu bændurnir úr Botnunum, sem fóru inn eftir í gær.
Það er nú ekki siglandi sundið í þessu veðri.“
Ég leit nú út um gluggana og sá að piltarnir voru á hlaupum
úti. Bjarni var með sjónauka og horfði norður fyrir Skeley. Ég