Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 119

A F GLEYMDU DALASKALDI
117
Hér sést mjög glögglega hve skáldin eru hart leikin af yfir-
völdunum til að hafa þau góð og friðsöm. Ekki þætti þetta gott
við konur.
Ólöf Elimundardóttir á Stakkabergi (f. 1905) sagði mér
margt um Bjarna og Málfríði og er þetta birt með leyfi hennar:
„Það eina sem ég man er að pabbi var að tala um að Skarðs-
strendingar hefðu verið að spyrja Bjarna hvort hann væri ekki
hræddur um konu sína fyrir Jóni, hann væri nú svo kvensam-
ur, en þá hafði karlinn sagt: „Ekki get ég nú formerkt það.“
Svo voru þau húshjón í Seli og annað í Vogi. Þá var sagt að
þau hefðu verið að hittast og alltaf fylgt hvort öðru á víxl og
aftur og aftur og fór allur dagurinn í það. Hún fylgdi honum
þegar hann fór frá Seli og hann henni þegar hann fór frá Vogi.
Það var verið að gera grín að þessu.
Hann kom oft að Stakkabergi og var á grárri meri. Það þótti
soddan ósiður að ríða yfir flekki. „Ekki ríð ég flekkinn og
komið þið nú öll blessuð og sæl,“ og reið síðan endilangan
flekkinn. „Þegar ég hef Málfríði rnína, þá þarf ég ekki Gránu
mína.“ Þetta söng hann þegar hann var fullur.“
Loks sagði Ólöf mér að Málfríður hefði haldið mjög upp á
sig og gefið sér krónu, sem þótli mikiö fé.
Kveðskapw Bjarna
Nú mun lesendum þykja þessi samsetningur vera farinn að
líkjast því þegar íslenskumaður átti að skrifa um Grím Thom-
sen á lokaprófi í bókmenntasögu. Hann skrifaði langt mál um
ættir hans og veraldleg afrek, en gat þess svo að lokum í
þremur línum eða fjórum að hann hefði ort ljóð. Ekki verður
þó umfjöllun um ljóð Bjarna eins góð og vera bæri og veldur
því að sá sem þetta ritar er ekki eins snjall og sú sem um syst-
ur hans skrifar. Hvergi hef ég heldur í lærðum ritum bók-
menntafræðinga lesið um mikilvægi reynsluheims karla, en
alkunnur er reynsluheimur kvenna aftur á móti, og af þeim
sökum er augljóst að það verður ómerkilegt sem um ljóð
Bjarna verður sagt hér.