Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 91
M I N N I N G A R
89
A leið vestw
En það var nú ekki eingöngu í draumum, sem ég var minnt á,
að yfir manni er vakað.
Vorið 1923 var ég á ferð frá Reykjavík heim til Stykkis-
hólms og í fylgd með mér voru systkini mín Ingibjörg og
Kristján. Við fórum með Faxaflóabátnum upp í Borgarnes, en
þangað kom pabbi okkar og sótti okkur á hestum. Við vorum
10 í hóp af stað úr Borgarnesi, þar með nokkrir Hólmarar.
Meðal þeirra var Sigurður Lárusson prestur í Stykkishólmi,
Einar Vigfússon bakari heima og dóttir hans o.fl.
Eg reið þá í söðli, eins og þá var enn siður, - var í nýjum
fínum reiðfötum og hafði regnhatt á höfðinu, fast bundinn
undir kverk, því að hvassviðri var. Eg sat á mósóttum hesti,
sem var góðgengur, en ekki eins viljugur og ég vildi, og frem-
ur stirður í snúningum. Pabbi átti ekki þennan hest, en hafði
hann að láni.
Þegar við komum rétt upp úr kauptúninu, fórum við fram-
hjá manni, sem var með tvo hesta, sem drógu fullar sandkerr-
ur. Við pabbi vorum öftust í hópnum, en ég þó nokkuð á und-
an honum. Er við komum í lítið mýrar- eða móasund, rétt ofan
við Borgarnes, heyrði ég að pabbi kallaði eitthvað til mín.
Vindurinn var á móti okkur, svo að ég heyrði ekki hvað hann
sagði. Ég reyndi þá að stöðva hestinn og snúa mér við, en
hann var ekki taumlipur. Þó sá ég að pabbi var að fara af baki,
en rétt í sömu svipan komu báðir hestarnir, sem drógu sand-
vagnana, þjótandi mannlausir eftir veginum, lentu á mínum
hesti, sem samstundis stökk útundan sér, yfir skurðinn með-
fram veginum út í mýri og sleit af sér reiðtygin, en ég lá eftir á
veginum, og báðir þessir fælnu hestar stukku yfir mig hvor
eftir annan, og báðir sandvagnarnir runnu yfir mig. Kristján
bróðir minn hafði hlaupið af baki og náð nokkru taki á seinni
hestinum, svo að vagninn losnaði en brotnaði um leið. Ein-
hvernveginn gátu systkinin og pabbi tjarlægt brotin, en ég
stóð upp úr sandhrúgunni. Maðurinn, sem var með vagnhest-