Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 44
42
BREIÐFIRÐINGUR
komnir á bíla, þá fara að heyrast raddir um það að kirkjan sé
alltof langt í burtu.
Leikir
Ekki get ég gengið frá þessu spjalli án þess að minnast á ungu
kynslóðina, barnaleikföng og barnaleiki. Leikföng barna voru
harla fábrotin í þá daga. Þó undu börnin sér vel við sitt, því
það þekktist ekki annað en skeljar, kufungar, leggir og völur.
Svo er strákar fóru að stálpast voru þeir nrikið á skíðum
þegar skíðafæri gafst. Reyndar voru nú skíðin ekki annað en
tunnustafir heflaðir að neðan, framendinn högginn í spíss.
Boruð voru göt á endann, en snærislykkja var til staðar og
sinn endinn settur í hvort skíði. Síðan hélt skíðamaðurinn í
lykkjuna. Bindingin var ekki önnur en sú að ólareim var lögð í
lykkju yfir skíðið og endarnir negldir nreð tveinr nöglunr í
hvern hliðarkant. Síðan var tánni stungið í lykkjuna. Það voru
aldrei notaðir skíðastafir, þeir þekktust ekki. Þeir sem liðug-
astir voru náðu ótrúlegri leikni á þessum skíðum. Þeir geystust
niður háar brekkur og fram af stökkpöllum, en snærið notuðu
þeir til að hafa stuðning af því og stjórna sér á ferðinni. Svo
þegar skíðaferðinni var lokið til að draga skíðin á eftir sér.
Stelpur voru aldrei á skíðum, þær notuðu eingöngu sleða. Þá
mátti segja að sleðinn væri fyrir bæði kynin, en skíðin ein-
göngu fyrir strákana.
Skautar þekktust en af þeim var frekar lítið til, en aftur á
móti var nrikið notað af hrossleggjum til þess að renna sér á.
Borað var gat í gegnunr leggina í báðum endunr, snæri dregið
í gegn og bundið utan unr fótinn. Til voru skautar sem voru
kallaðir tréskautar, þar sem dekkið á þeinr var úr tinrbri, og
skautinn sjálfur úr járni en ekki stáli. Voru þeir útbúnir nreð
ólar til að spenna þá fasta á fótinn, og voru því lreppilegri fyrir
sauðskinnskó. Svo voru til stálskautar. Voru þeir með hreyfan-
legar klenrmur, sem hægt var að herða fasta á skóna nreð lykli.
Til þess varð að nota danska skó eins og sagt var, en unr slíka
skó var lítið í þá tíð.