Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 53

REKI Á RAUÐASANDI
51
Rauðsendingar voru nokkuð á undan grannsveitunum í
girðingarmálum, og var það efalítið rekanum að þakka, því
ekki var vandamál að verða sér úti um girðingarstaura. Það
kennir því svolítillar kerskni í vísu Hákonar í Haga sem komst
á kreik um þetta leyti, en hún hljóðar svo:
Ódugnaður allur flýr
okkar úr voru landi.
Girt er allt með gaddavír
gras á Rauðasandi.
Þegar tré rak upp á sandana var sjaldnast hægt að bjarga þeim
undan sjó strax. Voru því þinglesin rekamerki á þeim bæjum
sem rekann áttu. Voru þau rist í trén og fór því enginn á rek-
ann nema að hafa vasahnífinn með sér. Á Melanesi var stafur-
inn M, í Saurbæ voru þrjár samsíða skorur III, á Lambavatni
Lv og á Naustabrekku N. Þessi merki voru virt á sama hátt og
fjánnörk. Vissi ég ekki til að misfarið væri með merktan trjá-
við þó að hann tæki út og þvældist á aðra jarðeign.
Trén sem rak voru eins og að líkum lætur ákaflega misstór.
Alltaf var talað um lengd þeirra í föðmum, álnum eða fetum.
Var raunar fyrirhafnarminnst að stíga þau þegar þau fundust
svo hægt væri að gefa hugmynd um lengd þeirra. Gildleiki var
oft talinn í tommum og þá þvermál, en væru þau mjög sver
var stundum nefnt að þau væru feðmingur í sverari endann. Þá
var átt við að þegar tekið var utan um þau næðu fingumir að
snertast. Maður var þarna á Rauðasandi sem var nákvæmari
og talaði um stígvélafet, vitandi það að fóturinn var lengri í
stígvéli en þynnri skófatnaði. Hann nefndi líka krækjufaðm ef
hann náði að krækja saman fingrum þegar hann faðmaði tréð.
Það var ekki auðvelt að ná stórum trjám heim til sín áður en
vélar urðu algengar. Þau voru oftari dregin á hestum og oft var
gömul skeifa rekin í sverari enda trésins og settur í kaðall sem
síðan var tengdur við aktygi hestsins. Það var ekki hagkvæmt
að binda kaðal um endann því þá var mikil fyrirstaða eða
dragbítur í honum, enda fljótt að nuddast sundur. Stundum var