Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 92

90
BREIÐFIRÐINGUR
ana, hafði misst þá, er þeir fældust bíl, sem kom á eftir þeim, en
þá voru bílamir alveg að byrja að koma sunnan- og vestanlands.
Pabba og systkinum mínum datt ekki í hug annað en að ég
væri annaðhvort dauð eða stórslösuð, en ég var alveg ómeidd,
og meira að segja sá ekkert á nýju reiðfötunum mínum. Og
þegar búið var að ná í hestinn minn og gera við reiðtygin, fór
ég á bak aftur og hélt ferðinni áfram. Þetta virtist okkur öllum
vera kraftaverk.
Frá starfinu
Ur Kennaraskólanum útskrifaðist ég vorið 1917. Og þá var nú
að fá starf, sem mér væri hentugt. Séra Magnús Helgason,
okkar ágæti skólastjóri í Kennaraskólanum, hjálpaði oft nýút-
skrifuðum kennurum að útvega þeim kennslustarf til að byrja
með, en þennan vetur, 1917-18, vissi hann aðeins um far-
kennslu austur í Arnessýslu (í Villingaholtshreppi) en mig
langaði heldur til að starfa á Vesturlandi.
Ingveldur Sigmundsdóttir, mín góða vinkona, sem þá var
skólastjóri á Hellissandi, kom að máli við mig og sagði að ó-
sköp langaði sig til þess, að ég yrði hjá sér sem nokkurskonar
aðstoðarkennari þá um veturinn. Eg dróst á það, ef ég gæti
með góðu móti komist til hennar. En veðurfarið var að kólna
og versna, og ísa lagði snemma, enda var þetta harður vetur.
Skip komu fá og hæpið að þau gætu komið við á Sandi. Það
voru komin mánaðamót nóvember-desember, skólar allir byrj-
aðir, en víkur og vogar fullar af ís. Eg vildi þó endilega hjálpa
Ingveldi og ákvað að fara gangandi út á Sand.
Foreldrar mínir voru ekki mjög hrifnir af þessu, en tóku þó
ekki af mér ráðin. Og síðan lagði ég af stað. Pabbi minn fylgdi
mér og bar töskuna mína, sem ekki var stór. Eg ætlaði að gista
á Berserkjahrauni í Helgafellssveit um nóttina og fá svo Sig-
urð bónda til að fylgja mér að Seljum eða öðrum bæ, sem svo
gæti lánað fylgd eitthvað áleiðis.
Ég var nokkuð kunnug leiðinni og sumu fólki, sem þar bjó,
en hafði auðvitað aldrei ferðast þetta að vetri. Veðrið var gott,