Breiðfirðingur - 01.04.1994, Page 30
28
BREIÐFIKÐINGUR
inni, þá höfðu allir sem kindur áttu áhuga á því að ná ullinni,
því eins og ég hef getið um hér áður, var hún svo mikið notuð
í fatnað á heimilisfólkið. Þá eru alkunnar frásagnirnar um
smalastrákana, að það voru þeirra fyrstu verslunarviðskipti er
þeir lögðu inn hagalagðana og tóku útá þá eins og vasahnífa
og munnhörpur, og þá að sjálfsögðu sælgæti, sem oft var nú af
skornum skammti í búðunum í þá daga. Það var þá helst rúsín-
ur og nikk-nakk.
Klœðnaður
Smá lýsingu skal ég gefa á hinum daglega klæðnaði ungling-
anna í þá daga. Bæði piltar og stúlkur klæddust ullarnærföt-
um. Voru skyrturnar alltaf prjónaðar en nærbuxurnar ýmist
prjónaðar eða saumaðar úr vaðmáli, er ofið var úr fínu þel-
bandi. Utan yfir að ofanverðu klæddust þau léreftsskyrtum,
þar utan yfir höfðu þeir venjulegast peysur er voru prjónaðar
úr bandi er unnið var upp með öllu, þel og tog ekkið aðskilið.
Þá þekktust ekki þessar nútíma lopapeysur. Að neðanverðu
höfðu þeir vaðmálsbuxur sem náðu rétt niður fyrir hné, ullar-
sokka sem náðu upp fyrir hné, en á fótunum höfðu þeir sauð-
skinns- eða kúskinnsskó. Voru kúskinnsskórnir ömurlegur
skófatnaður, því í þurrkum glerhörðnuðu þeir og þrengdu að
fótunum og krepptu tærnar, en í bleytu teygðist þetta og
gúlpaðist út á alla vegu.
Allur var klæðnaður pilta og stúlkna sá sami, nema að stúlk-
urnar klæddust pilsgopum eða kjólum og var hvorttveggja skó-
sítt. Utan yfir blússunni er þær höfðu við pilsin og eins er þær
voru í kjólum, voru þær oftast í ullarpeysum er voru hnepptar
að framan. Þá áttu þær venjulega prjónaða skakka er þær lögðu
yfir herðar sér, ef þeim fannst ofheitt að klæðast peysum.
Heyskapur
Þegar sprettan á túninu þótti vera orðin sæmileg, var byrjað að
slá, það var kallað að bera út. Venjulega var borið út á laugar-