Breiðfirðingur - 01.04.1994, Blaðsíða 26
24
B R E I Ð F I R Ð I N G U R
vonin um að hægt yrði að komast á sjóinn. Það lifnaði vonin
um það að fá nýmeti, og það fór aldrei svo ef hægt væri að
koma lóðunum í sjóinn að ekki fengist í soðið. Oft var orðin
svo mikil matarþröng þegar loksins gaf, að um leið og bátarnir
voru lentir og búið var að skipta aflanum, að hásetar sendu
eða fóru með nýmeti í fötu heim svo hægt væri að matbúa það
strax. Það var slegið upp veislu og veislumaturinn var ekki
tekinn af verri endanum. Það voru þorskhausar með lifur,
lifraðir kútmagar eða mélslóg og lifruð gota. Þegar húsbónd-
inn kom heim að loknu dagsverki, var maturinn tilbúinn og í-
búðin angaði af þessu indæla nýmeti, allir gátu borðað sig
metta og hungursdagarnir gleymdust.
Utan vertíðar
Þegar vetrarvertíðinni lauk fækkaði fólkinu mikið í plássinu.
Þá fóru útgerðarmennirnir, og leituðu sér að vor- og sumar-
vinnu í sveitum landsins. Einnig hurfu úr plássinu heilar
skipshafnirnar er komið höfðu úr Breiðarfjarðareyjum eða af
ströndinni í kringum hann til þess að stunda veiðar yfir vetrar-
vertíðina. Þá voru vetrarvertíðarbátarnir settir í naust, en í
þeirra stað voru settir niður minni bátar, fjögra og sex manna
för. Voru þeir kallaðir skektur. A skektum þessum var róið yfir
vor- og haustmánuðina.
Á meðan þurabúðamenn fóru í sveitina um sumartímann,
fengu þeir oft greitt fyrir vinnu sína með feitmeti, dilkum eða
afsláttarhrossi, sem þeir lögðu fyrir heimilið. Þótti það góð og
mikil búbót að fá hest í slátur þótt hann væri kominn við ald-
ur. Það var þó alltaf töluverður matur af honum, og svo var nú
ekki ónýtt að fá heila hrosshúð í skinnklæði og skæði.
Þegar kom fram yfir aldamótin og skakskútunum fjölgaði,
tóku gamlar venjur um lifnaðarhætti fólksins í plássinu að
breytast. Karlmennirnir réðu sig á skúturnar yfir vor- og sum-
armánuðina, en konurnar í fiskvinnu, ýmist vestur á firði,
einkum Dýrafjörð, eða suður á Kirkjusand. Þá var börnunum
komið fyrir hjá ættingjum og vinum í plássinu eða þeim var