Breiðfirðingur - 01.04.1994, Page 74
72
B REIÐFIRÐINGU R
uppi á lofti. í norðurenda eldastofunnar var herbergi, og þar
kenndi ég krökkunum. I suðurendanum var stofuhús, og þar
var ég látin sofa. Húsfreyjan Kristborg var svo hugulsöm að
láta dóttur sína, sem var á fermingaraldri, sofa þar hjá mér,
enda varð ég aldrei myrkfælin þar, þrátt fyrir allar sögurnar
hans Andrésar þaðan.
Krakkarnir, sem ég kenndi í Dagverðarnesi, voru sex, tvær
stúlkur þrettán ára og fjórir drengir yngri. Tveir lærðu að lesa
og dálítið að draga til stafs. Önnur stúlkan var úr Skáley, sem
þá var í byggð, hin fimm voru böm Isleifs Jónssonar bónda í
Dagverðarnesi og konu hans Kristborgar. Þarna var gott að
vera, en oftast nokkuð kalt, því að engin var upphitun í
kennsluherberginu, aðeins hiti úr eldhúsinu, ef opið var þang-
að fram.
Öll voru börnin framúrskarandi dugleg og kappsöm, við allt
sem þau áttu að gera, hvort sem það var við nám eða aðra
vinnu, enda urðu þau öll með afbrigðum afkastamikil og fram-
kvæmdasöm á fullorðinsárum.
Vetrarferð á sjó
í byrjun desember var áætluð ferð út í Stykkishólm, og átti ég
þá að fara heim. En tíðin var rysjótt og erfið, og urðum við að
bíða byrjar nokkra daga.
Loks kom maður af næsta bæ, og átti hann að vera formað-
ur á sjónum. Hann hét Sturlaugur Einarsson, og hafði stundað
sjóvinnu einhvern tíma. Mér virtist sem honum fyndist hann
vera „fær í flestan sjó“. Hann gisti í Dagverðarnesi um nótt-
ina.
Við vöknuðum snemma og lögðum af stað kl. 6 um morg-
uninn, og var þá aldimmt en hægviðri. Löng var leið ofan að
sjónum þar sem báturinn var geymdur. Við fórum yfir keldur
og mýrarsund og komum loks í fjöru, sem náði eins langt fram
og ég gat séð. Þar voru lón og lækir, sem ég komst ekki yfir
nema vaða, en til þess var ég ekki búin. Isleifur, sem var stór