Breiðfirðingur - 01.04.1997, Qupperneq 32

30
BREIÐFIRÐINGUR
skemmtilegar minningar frá þessum sumrum. Herbergisfélag-
ar mínir voru Jón Magnússon, síðar Bláskógaskáld, en hann
var lærður beykir, og Kjartan Ólafsson, síðar brunavörður,
sem einnig orti og gaf út ljóð. Eitthvað skáldaði Kjartan þarna
nyrðra og gekk þá jafnan um gólf og hafði upp fyrir sér hend-
ingarnar, sem í hugann komu. Mér skildist á Jóni, að hann
hefði þá sáralítið verið farinn að fást við kvæðagerð. Þessa
vísu lofaði hann mér að heyra sumarið 1917:
Á Siglufirði sólin aldrei skín,
svartaþoka býr þar daga og nætur,
báran eitthvað kuldalega hvín
við kalda strönd og angurtárum grætur.“
Og þá er það Kóið
„Haustið 1918 skil ég við Eyvind og ræðst til Jóns Halldórs-
sonar í Kóinu, eins og hann hét á máli Reykvíkinga. Jón var
frá Vöðlum í Önundarfirði, hafði lært smíðar í Noregi og Dan-
mörku og ennfremur verið við teikninám í Þýskalandi í þrjú ár
og kom þaðan 1905. En þá um haustið stofnaði hann, ásamt
Sigurjóni Ólafssyni og Jóni Ólafssyni, sem einnig var Vest-
firðingur, fyrirtæki, sem kallað var Sigurjón Ólafsson & Co,
enda veitti hann því forstöðu. En Sigurjón hvarf brátt úr því
og eftir það hét fyrirtækið Jón Halldórsson & Co.og hann
talinn forstöðumaður. Þegar ég ræðst til Jóns eru meðeigendur
hans: Jón Ólafsson sem fyrr, Kolbeinn Þorsteinsson, Bjarni
Jónsson frá Galtafelli og Jóhannes Lárusson, sem var Breið-
firðingur og fluttist síðar til Ameríku. Allir höfðu þessir menn
verið við smíðanám erlendis. Bjarni frá Galtafelli er mesti
smíðasnillingur, sem ég hef kynnst, hann hafði í senn næmt
auga og völundarhendur. I Iðnskólanum voru þá og lengi síðar
smíðisgripir eftir hann har.da nemum til fyrirmyndar. Jón
Halldórsson var afbragðsteiknari og fljótvirkur. Mest kom í
hans hlut að tala við viðskiptamennina og skorti hvorki lagni
né þægilegheit. Á skrifstofunni var Guðmundur Jensson, mjög