Breiðfirðingur - 01.04.1997, Síða 36

34
BREIÐFIRÐINGUR
ekki vera kenndir við að láta menn steypa stömpum eða missa
allt sitt. Þeir vildu koma því yfir á aðra, án þess þó að koma
nærri. En þeim var annt um að ná sínu, án þess þó að spyrðist,
að þeir hefðu verið þar í fiskileitum. Öll þessi keðja var mér
framandi. Ég stansaði við staksteina og spurði sjálfan mig,
hvort menn úr lögfræðingastétt gætu virkilega látið hafa sig í
slík óþurftarverk, sem hér var um að tefla.“
- Hver voru þau?
„Það er von þú spyrjir. Milli okkar Bjarna Bjarnhéðinssonar
voru hrein spil. Hann hafði veð í eigninni, sem aukist hafði
mikið að verðgildi vegna hinnar nýju jarðhæðar, og aldrei gat
farið svo, að hann fengi ekki sitt. Milli okkar hafði talast svo
til, að mér yrði ekki til áfellis, þótt ég gæti ekki staðið skil upp
á dag. En yfir samning okkar Bjarna komust braskaramir, og
úr því gat ekkert heitið elsku mamma. Öll upphæðin gat verið
fallin í gjalddaga, ef ekki var staðið skil með afborgun á rétt-
um degi. Ég knúði dyra hér og þar í lánastofnunum, en þegar
ég nefndi 12 þúsund krónur, en það var öll upphæðin sem um
var að ræða, krossuðu menn sig í bak og fyrir. Ég fann að ég
var kominn í skrúfstykki, sem engin leið var að losna úr. End-
irinn varð sá, að ég varð að láta af hendi eign mína við
Hverfisgötu 74, eða mestan hluta aleigunnar, en í hönd fór
stríð og uppgangstímar. Síðan hef ég oft um það hugsað, að
það er eins gott að hafa gát á sér, þegar hrappar eru annars
vegar.“
- Landnám þitt í Reykjavík?
„Þú ætlar þó ekki að fara að bendla mig við Hallveigu og
Ingólf, sem námu land „fyrir neðan heiði“, eins og það mun
orðað hjá Ara.“
- Nei, en níræður maður, sem hefur verið búsettur hér í sjö
áratugi, kynni þó einhvers staðar að hafa drepið niður fæti
annars staðar en á Hverfisgötunni?
„Já, að vísu. Mitt landnám hefst á Þórsgötu 7 árið 1920, og
það er eiginlega ekkert of sagt að kalla það landnám, því að þá
voru komin sárafá hús þar og ekkert neðar en mitt. Það var
reist úr steini, sem Einar Erlendsson lét steypa í tilraunaskyni.
J