Breiðfirðingur - 01.04.1997, Side 134

132
BREIÐFIRÐINGUR
fékk ég fyrst mátt í hægri fót, en fékk hann aldrei að fullu í
þann vinstri og sérstaklega brást mér oft ristin á vinstra fæti.
Það gat komið fyrir fyrstu árin á Hornbjargsvita, á göngu um
víkurnar, að ég stakkst fyrirvaralaust á hausinn. Og hvað eftir
annað varð ég svo máttlaus, að ég hné niður, sérstaklega þegar
ég var að berjast við rekaviðinn. En þráinn, þráinn, helvískur
þráinn ... oft er mér það óskiljanlegt, hvað hefur haldið mér
uppi. Kannski get ég orðið það svo, að guðinn hafi staðið með
mér, þrátt fyrir allt, og er ég þó ekki trúaður maður í þeirri
merkingu. En það skrýtna við þetta er það, - sem á sér þó
eðlilegar orsakir, - að ef þetta sótti að mér, þá var ráðið að
leggjast á bakið og liggja smástund, þá fékk ég máttinn aftur.
Eitt sinn á leið yfir í Hornvíkina varð ég máttlaus fimm
sinnum, en fékk máttinn aftur við að leggjast á bakið litla
stund. Ég veit það þýðir ekki að segja fólki svona „vitleysu“
en svona var það nú samt. En ég hef aldrei verið með vanga-
veltur um þetta ástand mitt. Og aldrei hefur sest að mér neinn
ótti, sama í hverju ég stóð, hvort heldur ég flæktist endalaust
um víkurnar eða í syllum í Bjarginu, kannski á örmjóum
þræðingum og eitt til tvö hundruð metra þverhnípt bjarg fyrir
neðan, þótt oft munaði mjóu. Ég var hughreystur með því að
álögur væru á staðnum og að eftir fimm ár kæmi eitthvað
voveiflegt fyrir ábúandann.
Ég leiði hugann aldrei að slíkum bábiljum. Ég storkaði öllu
slíku, enda útilokað að lifa þarna með ótta við þess háttar.
Hættulegasti tíminn í Bjarginu er einmitt það tímabil sem
maður þarf mest í það að sækja vegna fugls og eggjatöku. Þá
er hrunið þar hvað geigvænlegast af stærðar klakaflykkjum og
kannski heilum syllum með stórgrýti og mold, og maður á
sífelldum hlaupum undan þessu. En ég hef sloppið. Auðvitað
mátti ekki ala með sér ótta, og sem allra minnst af hindurvitn-
um. Og fyrir eina hræðu eins og mig, sem flækist þarna um
allar nálægar víkur í leit að verðmætum, er ekki um neitt ann-
að að ræða. Ég hef orðið að ná mér í aukapening með ein-
hverjum ráðum, því að fyrstu árin var kaupið ekki meira en
svo, að rétt dugði fyrir skólagöngu krakkanna. En eitthvað býr