Breiðfirðingur - 01.04.1997, Side 137

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
135
Barðsvíkur, var óhemju snjór. Veður fór batnandi en mikið
brim. Þetta var raunar lífshættulegt, þar sem snjóbakkinn var
svo þykkur að ég varð sums staðar að skríða ofan á honum
svo ég færi ekki í kaf. Ég reyndi því að hlaupa eftir fjörunni
við útsogin og svo æða upp í snjóskaflinn undan briminu. Það
var lítið gaman. En hið undarlega var, að ég hafði enga til-
finningu fyrir sjálfum mér. Ég var þarna vegna manna, sem
voru kannski í nauðum staddir, og sú tilfinning réð öllum mín-
um viðbrögðum. Ég sjálfur ekkert.
Ég hef oft hugsað um þetta dæmi. Ein vesöl mannvera í
þessum hrikalegu snjó- og brimauðnum. Engin von um björg-
un, ef eitthvað kæmi fyrir mig. Þar að auki hrópandi sí og æ,
ef verið gæti að einhver hefði komist lífs af og heyrði til mín.
Ég hef aldrei skilið þann mátt, sem etur manni áfram undir
slíkum kringumstæðum. Það var byrjað að skyggja en áfram
komst ég. Undir Barðsfjallinu miðju gengur vik inn í fjallið.
Umhverfis þetta vik er ekkert nema stórgrýti, og því ekkert of
auðveld aðkoman. Þarna nam ég staðar, enda ekkert fýsilegt
yfirferðar, því að inn í vikið æddi hver brimskaflinn á fætur
öðrum. En blindur á allt, nema að áfram yrði ég að komast,
beið ég lags, og við útsogið tók ég sprett. Ég hef víst verið
kominn svo sem þrjá fjórðu af leiðinni, þegar brimskafl braust
yfir mig. I ofboði greip ég fram fyrir mig, náði einhverju taki
með hægri hendinni, en vissi síðan ekki af mér, fyrr en ég lá á
klettasnös, en þó réttum megin við skoruna, skyrpandi út úr
mér snjó og klórandi mig upp á þurrt. Þetta getur ekki hafa
varað nema örskamma stund, því að ég hafði ekki drukkið
þann sjó, að það bagaði mig.
Einu verð ég að skjóta inn í þetta, þótt fólki finnist það efa-
laust fjarstæða. Sem ég lá þarna, búinn að jafna mig nokkurn
veginn, þá kom að mér þessi undarlega vissa um návist ein-
hvers. Návist máttar, er í fólst furðuleg upphafning, hjálp,
styrkur, einhver alltumfaðmandi varmi. Ég á enga haldbæra
skýringu á þessu. Þetta hefur fylgt mér í áratugi, og ég fundið
návist þess á erfiðum stundum. Ég þurfti eitt sinn að fást við
sjálfan mig úti í eyðimörk, ef svo má segja, og þá fann ég