Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 157

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
155
maður, í þá veru er mér var innrætt af foreldrum mínum. Bæði
voru þau sómamanneskjur. Faðir minn svo einstakur að allri
gerð að annað eins hefi ég ekki þekkt. Móðir min engu síðri,
en stórbrotnari og skáldhneigð. Ég freistaðist því til að halda
að þessi reynsla mín þarna hefði byggst á þeirri sannfæringu,
að nú hefði ég náð því að viðunandi marki að vera sá maður er
ég hafði stefnt að, þótt á því væru ýmsar brotalamir.
Þetta byggði ég m.a. á því, að þegar ég lemstraður eftir slys
taldi mig bíða dauðans, þá kom að mér að biðja til guðs um
hjálp. En í stað þess sagði ég við sjálfan mig: að ef guðinn sé
til og hafi skapað mig, þá hafi hann sett mig á þessa jörð til
þess ég stæði mig eins og maður. Við það sat. Þar sem ég fann
oft óþægilega fyrir afleiðingum þessa slyss meðan ég dvaldi á
Hornbjargsvita, er rétt ég segi frá því.
Slysið í Þórkötlustaðanesi
Ég hafði ætlað að breyta og endurbæta hús mitt í Þórkötlu-
staðanesi m.a. innskipan þess, en til þess varð ég að brjóta
niður tvo steinveggi, er luktu um hluta af eldhúsinu. Þeir náðu
saman um skorstein, er að mestu stóð inn í eldhúsi. Til þess að
auðvelda mér það ákvað ég að brjóta í þá rauf með gólfinu. I
barnaskap mínum ályktaði ég, að þótt ég bryti undan þeim þá
mundi skorsteinninn halda þeim uppi og ég síðan með lítilli
fyrirhöfn fella allt með nokkrum höggum. Ég lauk þessu und-
an öðrum þeirra og hélt því ótrauður áfram við hinn.
Þegar ég átti eftir tæp tvö fet að skortsteini kvað við brestur
og allt tók að falla að mér. Fyrir nær ósjálfrátt viðbragð kast-
aði ég mér í átt að útvegg á móti, og við smáspöl að gólfi skall
efri brún annars veggsins á hrygginn á mér. Eitthvað af þess-
um skamma tíma er mér óljóst, og smátími leið þar til ég
rankaði við mér. Undirrót þess er þá gerðist, er mér enn ekki
ljós. Ég heyrði sjálfan mig segja upphátt: „Vertu nú rólegur.
Vertu nú rólegur“. Þetta viðbragð mitt er lyginni líkast. Við
fyrstu hreyfingu fann ég að ég var nær allur laus undir veggn-
um, aðeins vinstri fóturinn fastur. Á miðju gólfinu hafði