Breiðfirðingur - 01.05.2015, Síða 59

BREIÐFIRÐINGUR 59SAGNFRÆÐINGAR SKRIFA UM BREIÐAFJÖRÐ
hvorn þeirra Bjarna, sig eða hann, verða að flytja bústað sinn. Bjarni
seldi þá landið í Ásgarði (Stu I, bls. 96).13
Hvamm-Sturla var í mikilli sókn og hefur ekki þolað menn Einars
Þorgilssonar nálægt sér í Hvammssveit, a.m.k. ekki gilda bændur sem
studdu Einar beint. Sennilegt er að Sturla hafi miðað við að allir bændur
í Hvammssveit væru hans menn en flyttu ella. Hann hefur þá stefnt
að því að mynda skýrt yfirráðasvæði og líklega ætlast til að mörkin
á milli svæða þeirra Einars lægju um Sælingsdalsheiði þar sem voru
hreppaskil. Sturla hefur vafalaust náð þeim árangri að ráða einn sem
goði bæði í Hvammssveit og á Fellsströnd.
Tunga á tímum Sturlu Þóðarsonar
sagnaritara; ætlaðir afkomendur
Ekkjan Jóreiður Hallsdóttir sat í Tungu, líklega ein 30 ár, og lét býlið
ekki af hendi þótt margir hafi sjálfsagt vel getað hugsað sér að búa þar.
Svokallað Jóreiðarmál sýnir að Jóreiður var enginn veifiskati. Upptök
þess eru þau að veturinn 1225-6 var henni rænt, þegar hún var orðin
ekkja, og skyldi knúin til að ganga í hjónaband en hún neitaði og fór
í hungurverkfall. Tókst ekki að beygja hana. Jóreiður var dóttir Halls
prests sem var dóttursonur Þorgils á Staðarhóli. Þessi ættleggur erfði
goðorð Þorgils sem ráða má af því að bróðir Jóreiðar var Gunnsteinn
prestur, faðir Vigfúsar goðorðsmanns. Gunnsteinn átti Yngvildi Narfa-
dóttur frá Skarði en Jóreiður var kona Þórðar Narfasonar frá Skarði.
Dóttir þeirra Þórðar og Jóreiðar var Helga sem varð kona Sturlu Þórð-
arsonar sagnaritara. Hann var þá upprennandi höfðingi í Dölum og er
athyglisvert að Skarðverjar og prestarnir Hallssynir, Gunnsteinn og
Páll, bræður Jóreiðar, mynduðu bandalag og styrktu þennan Sturlung
til valda. Frá 1241 var Sturla lengst af á Staðarhóli og sat þar með
stuðningi Skarðverja og Hallssona.
13 Bjarni á að hafa selt Erlendi presti Hallasyni. Er e.t.v. svo að skilja að hann hafi
áður keypt af presti en kaupin gengið til baka? Eða að efni sé skipað í ranga tímaröð í
Sturlusögu, eins og Gunnar Karlsson telur, sbr. Goðamenning, 196-7, sbr. 158.