Breiðfirðingur - 01.05.2015, Side 142

BREIÐFIRÐINGUR142
Það eina sem gleður er sopinn og Ólafur yrkir:
Hér þó gerist hart um smekk
handa gömlu trýni.
Þriggja pela flösku fékk
fulla af brennivíni.
Árið er 1876 og þau Ólafur og Ingibjörg taka líka stefnuna vestur.
Lífið er betra þar. Og Ólafur yrkir:
Stingur korði muna minn
mitt er bú á sandi.
Mér svo forði forlögin
að fúna á Norðurlandi.
Guðfinnskelda
Sömu sögu er að segja af Guðfinni og Jóhönnu Hólmfríði, foreldrum
Agnesar langömmu minnar. Þau hafa heldur ekki frá neinu að hverfa.
Steinunn litla dóttir þeirra, skírð eftir móðurafa sínum, Barna-Steini,
Sigfússonar Bergmann og Steinunni föðurömmu sinni á Litla-Bakk a í
Miðfirði, fór ung í gröfina. Agnes er eina barnið þeirra sem lifir, auga-
steinninn þeirra og yndi, að ekki sé minnst á litlu barnabörnin Guðfinn,
Ólaf og Guðmund sem öll eru farin yfir að Breiðafirði. Þau Guðfinnur
og Jóhanna Hólmfríður stefna því líka vestur.
En bæjarleiðirnar gátu verið langar í þá daga. Fyrst bjuggu þau eitt
eða tvö ár í Bakkaseli, örlitlu býli uppi á Laxárdalsheiði, en síðan á
Svalhöfða sem er næstfremsti bær í Laxárdal. Varðveist hefur saga af
Guðfinni langalangafa mínum frá Svalhöfðaárunum, en þá var Guð-
finnur rúmlega fimmtugur. Þar sló hann keldu sem hann ranglega tald i
sig hafa yfirráð yfir, en hann var náttúrlega ekki mjög kunnugur á
þess um slóðum. Þegar svo Sólheimabóndinn, sem átti kelduna, ætlaði
að fara að slá hana var Guðfinnur búinn að því. Út af þessu spunnust
miklar deilur og var keldan upp frá því kölluð Guðfinnskelda og er svo
enn sbr. örnefnaskrá Svalhöfða og Sólheima.