Breiðfirðingur - 01.05.2015, Side 148

BREIÐFIRÐINGUR148
1898 og var hress fram undir það síðasta. Og áfram orti hann og drakk:
Ekki er breytnin ektafín,
eykst því margur vandinn,
að svona skuli svelgja vín
sjötugur karlfjandinn.
Síðustu árin bjó hann hjá Ólínu dóttur sinni á Tannstöðum. Stuttu
áður en hann lést var lokið smíði nýs íbúðarhúss á Tannstöðum og fólkið
fagnaði með dansi og söng. En þá var bleik brugðið, Ólafur hættur söng
og dansi og ofbauð bæði fínheitin á húsinu og tilstandið. Þá orti hann:
Dýr er viður
dýrt er smiði að halda.
Lítt að styður lífsþörfum
leikhúsið á Tannstöðum.
Stuttu seinna hné hann niður, varð bráðkvaddur í stiganum í nýja
húsinu. Hann var jarðaður á Prestbakka þar sem grasið grær á ómerktu
leiði hans.
Giftust innfæddum
Þegar 20. öldin gekk í garð voru þau öll horfin af sjónarsviðinu Stran-
damennirnir og Húnvetningarnir: Ingibjörg, Ólafur, Guðfinnur og
Jóhanna Hólmfríður. Sonurinn og tengdasonurinn Björn hvíldi einnig í
kirkjugarðinum. Aðeins Agnes langamma mín var eftir af Norðanmön-
nunum og hún átti eftir að þreyja þorrann og góuna í rúm fjörutíu ár
eftir lát Björns bónda síns. En Breiðafjörðurinn var fyrir löngu orðinn
hennar, þar átti hún lungann af sinni starfsævi og lífi og þar var hún
umvafin börnum sínum og barnabörnum til hinstu stundar.
En Breiðafjörðurinn tók, ekki síður en Hrútafjörðurinn, sinn toll þótt
gjöfull væri, það reyndi hún langamma mín á langri ævi. Þar drukknaði
Björn maður hennar 1890 og Magnús Guðfinnsson sonarsonur hennar
1920. Trúlega tók hann líka Guðmund son hennar árið 1924 en hann