Tímarit Máls og menningar - 01.09.2010, Side 132

D ó m a r u m b æ k u r
132 TMM 2010 · 3
Þetta kemur allt: Allt
kemur sem á að koma
og allt kemur það á sínum tíma.
Því allt hefur sinn tíma:
Jafnvel tíminn hefur sinn – já,
sjálfur tíminn hefur sinn eigin
sérstaka og afmarkaða tíma …
Og niðurstöðuna hlýtur að vera að finna í ljóðinu sem ber heiti kaflans og
bókarinnar:
Og jafnvel þótt slokkni á heiminum
þarf ekki að slokkna á okkur.
Logandi sólir erum við
og vitum hvar eldsneytið er að finna
og rennum upp um nótt
– aldrei skærari en um niðdimma nótt.
Við sigrum dauðann með fagnaðarsöng,
og sérhver hráki á andlit okkar
minnir okkur á komandi Lífsins vötn. (84)
Í samtímanum hvílir ákveðin bannhelgi yfir trúmálum. Tímarnir leyfa ekki að
guð sé dýrkaður í orðum, nema á mjög afmörkuðum svæðum. „Nú er ekki í
tísku að eiga himin/og þykir merki um úrelta tilfinningasemi,“ segir í ljóðinu
Himinninn snýr niður í Hvítum ísbirni sem fjallar á einstaklega áhrifamikinn
máta um vandamál þess sem vill eiga lifandi trú þrátt fyrir beina andstöðu
samfélagsins.
Hvað eftir annað teflir Ísak Guði fram á tímum þar sem helst þykir við hæfi
að fólk haldi trú sinni í hugskotum – og þegar menn fari að rausa um Guð sé
það óbrigðult merki þess að þeir hafi glatað allri frumlegri hugsun og séu
jafnvel smávegis geggjaðir.
Ég hef svosem heyrt að trúarsannfæringin í ljóðum Ísaks falli ekki öllum í
geð. Kannski síst þeim sem fundu lífsskoðunum sínum stað í fyrstu tveimur
bókum hans, þar sem efahyggjan var allsráðandi. Því er ástæða til að dást að
hugrekki skáldsins, sem vísast fer nærri um þessar gagnrýnisraddir. En hvort
sem fólk er veikt fyrir Guði eða lætur hann fara í taugarnar á sér er Rennur upp
um nótt óendanlega djúp, fögur og mannbætandi ljóðabók.
Auk þess legg ég til að reist verði stytta (í fullri líkamsstærð) af Ísaki Harðar­
syni. Hún færi ákaflega vel fyrir framan Hallgrímskirkju (enda ótækt að hafa
þar endalaust þennan Leif, þó að hann hafi verið heppinn).