Heimsmynd - 01.07.1993, Blaðsíða 27

an smátt og smátt norðureftir.
Upplýsingar um kaup á munað-
arvöru eins og snyrtivörum og
vönduðum fylgihlutum á borð
við sokkabuxur eru nefnilega
á þann veg að hvergi noti
konur að meðaltali meiri
fjármuni til slíkra hluta
en einmitt í Caracas,
og í samræmi við þá
reynslu að sígandi
lukka á traustum
grunni sé best
ætlar hann að
byrja þar.
Þ e s s u m
hægláta síka
liggur ekkert
á. Hann er
ekki í bisn-
ess til að
gína yfir
meiru en
hann getur
með góðu
móti kyngt.
Það er ekkert
meginmarkmið
að raka saman
sem mestu af pening-
um til að geta lifað í vell-
ystingum. Góð afkoma og fjár-
hagslegt öryggi sitja í fyrirrúmi,
en að öðru leyti eru það við-
skiptin sjálf sem eiga hug hans.
Hann er vinnuþjarkur án þess
að vera vinnufíkill.
Honum finnst gaman að
vinna og metnaðurinn beinist
að því að ná árangri. Að vera
virkur í samfélaginu og leggja
þar fram sinn skerf skiptir hann
miklu máli. Stuðningur við þá
sem minna rnega sín er að hans
mati sjálfsögð borgaraleg skylda
sem þeim ber að rækja sem eru
aflögufærir.
Samtal okkar fer fram síðla
kvölds heima í stofu í notarlegu
raðhúsi í Kringlumýrinni, þar
sem fjölskyldan hefur átt heima
undanfarin fimm ár. Heimilið er
fallegt en afar látlaust, og end-
urspeglar á sinn hátt alvöru-
gefinn persónuleikann.
En hvernig var það fyrir
hann að flytjast til íslands og
festa hér rætur? Hvernig var
honum tekið og hvernig kann
hann við sig?
Það er fjölskyldan sem er
þungamiðja einkalífsins, konan
hans og börnin tvö sem eru níu
og ellefu ára, og það sem
hann saknar helst í
mannlegum samskiptum
hér á íslandi er félag við
aðra karlmenn. Hon-
um finnst íslenskir
karlmenn tilfinninga-
lega lokaðir og um-
gengnin við þá
harla yfirborðs-
kennd, miðað
við þann
félags-
þá sam-
kennd sem
hann átti að
venjast rneðal kynbræðra
sinna áður en hann fluttist
hingað. Það er helst að þeir
opni sig undir áhrifum
áfengis, segir hann, en sú
sjaldséða einlægni er rokin út í
veður og vind um leið og
rennur af þeim.
Hann er á því að það hafi
orðið honum til framdráttar í
viðskiptalífinu hér að vera út-
lendingur. í upphafi var honum
vel tekið. Fyrstu árin vann hann
ýmis störf, við filmuframköllun,
í Plastprenti, á veitingahúsi í
Hafnarstræti, um leið og hann
drýgði tekjurnar með innflutn-
ingi og útflutningi. Hann fór
líka í fjölbrautarskóla og lærði
þar trésmíði. Smátt og smátt
voru viðskiptin að aukast, uns
svo var komið að tímanum var
betur varið í eigin fyrirtæki en í
þjónustu annarra.
Iir og um-
gengnin við þá
harla yfirborðs-
kennd.
Velgengni sína í
viðskiptum þakkar
hann ekki heppni. Það er
vinna, skipulag og útsjónar-
semi sem er undirstaða vel-
gengni á öllum sviðum.
Heppni er sjaldgæf tilviljun sem
hann kann vissulega vel að
meta eins og hver annar, en
hann gerir aldrei út á hana.
í fyrstu kom honum eitt og
annað í opna skjöldu í íslensku
viðskiptalífi. Hann rak sig á það
að hér þarf flest að vera bundið
skriflegum samningum. Sem
dæmi nefnir hann einföldustu
viðskipti við menn sem fengnir
eru til að vinna smáviðvik. Sam-
ið er um upphæðina áður en
verkið er hafið, en þegar reikn-
ingurinn er lagður fram hefur
upphæðin heldur betur hækk-
að. Þá er ekki að marka það
sem um var rætt í upphafi og
því yfirleitt borið við að þá hafi
virðisaukaskatturinn ekki verið
talinn með. Smáatriði af þessu
tagi ættu ekki að vera vanda-
mál, segir Ari Singh, því að þau
eru til þess eins fallin að ala á
tortryggni í viðskiptum.
Áslaug Ragnars
HEIMSMYND
J Ú L í
27