Heimsmynd - 01.07.1993, Blaðsíða 32

Heimsmynd - 01.07.1993, Blaðsíða 32
þeir sögðust vera breyttist samúð í óvild. í ljósi tíðarandans er eðlilegt að sígaunar, sem hvorki höfðu trúarstofnanir né tæpast aðra trú en þá sem golan hvíslaði þeim í eyru hverju sinni, mættu talsverðri andúð þegar pílagrímasögurnar fóru að gerast ótrúverðugar. Þegar blekkingin varð ljós gripu umboðsmenn Krists til sinna ráða því slíkan dáraskap, blekkingar og guðlast gat hin flekklausa kirkja ekki liðið. Enda hugsanlegt að aðrir tækju háttarlag þessara þeldökku förumanna til fyrirmyndar og myndi þá forsjón kirkjunnar vera syndugum mönnum ótryggt haldreipi. Um aldamótin 1500 var staða sígauna víðast hvar í Evrópu allt önnur en verið hafði er þeir nutu þess nýkomnir að vera álitnir pílagrímar. Nú voru þeir ýmist taldir heiðingjar, svikarar við kristindóminn, njósnarar Tyrkja eða fjölkunnugur galdra- lýður. Margar ýkjusögur komust á kreik og voru seinna notaðar sem ásakanir gegn þeim. Fólk trúði því að þeir væru sóttberar og eitruðu brunna, stælu börnum til fórna og stunduðu jafnvel mannát. í allmörgum héruðum Austurríkis-Ung- verjalands var algengt að sígaunar væru hnepptir í þrældóm. Húsbændurnir höfðu alræðisvald. Kjör hinna ánauðugu má marka af örlögum eins sem reyndi að flýja frá kúgara sínum í Siebenburgen árið 1736. Eftir að hann náðist ritaði húsbóndinn í dagbók sína: „Þetta er önnur flóttatilraun Peters Chitschdy. Samkvæmt beiðni minnar ást- kæru konu lét ég slá hann með písk undir iljarnar þar til blæddi úr, en síðan voru fæt- ur hans baðaðir úr sterkum sóda. Til að refsa honum fyrir hið óskiljanlega tungumál var efrivör hans skorin burt og hún steikt, en hann síðan neyddur til að éta hana.“ Öld eftir öld hafa sígaunar verið sem brenninetlur í höndum evrópskra stjórnvalda. Jafnskjótt og þeir höfðu verið fangaðir voru þeir í besta falli sendir úr landi, og flóttinn hélt áfram. Árið 1765 hófu frönsk stjórnvöld að veita verðlaun fyrir hvern fangaðan sígauna. Tuttugu og fjórir frankar fengust fyrir karl, en níu fyrir konu. Ekki þarf að líta lengra en til Danmerkur nítjándu aldar til að finna dæmi um sígauna- ofsóknir. Þann 11. nóvember 1835 var gerð sígaunahreinsun á Jótlandi. Þá náðust tvö hundruð og sextíu karlar, konur og börn. Þótt kristilegu kærleiksblómin hafi lifað og dafnað í hinni frjósömu mold sem nærð var á guðsorði, þá er víst að lítt hafa síg- aunar fengið að njóta ilmsins. Baráttan gegn þeim var lík baráttu ljóssins og myrk- ursins, enda þótti líklegra að þetta dökkleita fólk væri nákomnara Kölska en Hvítakristi. Ótal bábiljur og hindurvitni voru látin réttlæta þessa skoðun. Sem dæmi um sögur sem sveimuðu eins og dökkt flugnager yfir Evrópu er hér ein „mannætusaga“ frá Ungverjalandi: Árið 1782 komst sú saga á kreik að sígaunar hefðu étið fólk frá ónefndu héraði. Tvö hundruð sígaunar voru teknir til fanga og ásakaðir fyrir mannát. Ekki gerði það sök þeirra minni að þeir neituðu, og því var aðeins um eitt að ræða, að pína þá til játn- inga. Átján konur voru síðan hálshöggnar og fimmtán karlar hengdir, sex stegldir og tveir aflimaðir. Eitthundrað og fimmtíu sátu í fangelsi og biðu þess að röðin kæmi að þeim þegar keisarinn sendi nefnd til að rannsaka hvort rétt væri. Nefndin komst fljótt að sannleikanum. Það fólk sem átti að hafa verið étið lifði og bar þess engin merki að hinir grunuðu hefðu svo mikið sem nartað í það. Valdið er ljúft. En það er þá fyrst sætt þegar hægt er að sýna það í verki. Þegar valdhafinn finnur þörf til að sýna mátt sinn og yfirburði er einfaldast að beita því gegn þeim sem minna má sín og fáir hafa samúð með. Af þessum toga er veiðihvötin og gildir jafnt á íslandi tuttugustu aldar sem í Evrópu miðalda. Líkt og hver sjómaður minnist þess með gleði er hann dró Maríu- fisk sinn skín stolt og gleði úr veiðiskýrslu gósseiganda frá Rínarlöndum sem endaði skrá um fellda veiðibráð með þessum orð- um: „item sígaunakona með brjóstmylkung sinn.“ Afyrsta fjórðungi tuttugustu aldar var staða sígauna lítt breytt frá því er verið hafði undangengnar aldir. Vissulega var þrælahald bannað og stjórnvöld stóðu ekki Þótt sígauna sé fyrst getið í Evrópu árið 1322 hófu þeir ekki ferð sína um álfuna fyrr en í byrjun fimmtándu aldar. Til Danmerk- ur höfðu þeir meðferðis leyfisbréf frá Jakobi IV af Skotlandi. Jakob konungur IV hafði fengið heimsókn sígauna einhvern tíma um 1470, og þá fékk hann að heyra þá sögu að þar væri kominn jarlinn af „Litla-Egyptalandi“ ásamt fylgdarliði sínu. Hann þóttist hafa verið flæmdur úr landi og væri nú á píslarvættisgöngu. Svo snortinn varð Jakob af hinum grimmu örlögum að hann vildi mynda her til að aðstoða jarlinn og hans eðla fylgdarlið við að ná aftur landi sínu. Svo mikil var trú hans að hann athug- aði ekki hvar á jarðarkringlunni þetta land, „Litla-Egyptaland“, lá. Vafalaust hefði það bögglast eitthvað fyrir honum. Enskumæl- andi fólk kallar sígauna enn í dag „Gypsies" sem er komið af orðinu „Egyptian“, eða Egypti. Þegar hinum geistlegu feðrum varð ljóst að hér voru engir pílagrímar á ferð eins og 32 HEIMSMYND J Ú L í
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100

x

Heimsmynd

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimsmynd
https://timarit.is/publication/1408

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.