Heimsmynd - 01.07.1993, Blaðsíða 51

Heimsmynd - 01.07.1993, Blaðsíða 51
Viðar Eggertsson er þrjátíu og átta ára einfari í íslenskri leiklist, útvarpsmaður, nýbakaður leikhússtjóri á Akureyri, tvíburi í tvenns konar skilningi. í viðtali við Þóru Kristínu Asgeirsdóttur horfir hann aftur og ræðir ástina, listina og lífið. engillinn púkinn T-Innn linvfiv lil/n frnrn Hann horíir lika fram á veginn en það er öllu erfiðara... Efitir athyglisverðan útvarpsþátt kem- ur útvarpsmaðurinn heim og kveikir á símsvaranum. Afspilunin er konurödd sem segir ekki til nafns og er í mikilii geðshræringu. „Þessi þáttur hefur breytt lífi mínu. Nú skil ég samband rnitt við móður tnína betur og ýmislegt í sambandi við bömin mín. Ég veit líka af hverju þyrmdi yfir mig þegar ég kom mörgtim árutn síðar inn á bamaheimilið Hlíðarenda og ég gat ekki skilið dóttur mína þar eftir. Við þurfutn einhvern tímann að tala satnan. “ Eftir þessi skilaboð heyrist suð og síðan kemur önnur konurödd, dap- urleg rödd eldri konu: „Þetta barnaheimili er mín svarta samviska ígegnum lífið. “ Barnaheimilið er bernskuheimili Viðars Eggertssonar en frá Akureyri lagði móðir hans upp til að leita ævintýranna. Verk- smiðjustúlka sem haföi byrjað að vinna fyrir sér svo agnarlítil að verkstjórinn hafði klambrað saman nokkrum kössum svo að hún næði upp á spunavélina. Þar vann hún myrkranna á milli og lét sig dreyma um Reykjavík. Hún varð ófrisk eftir að hún kom til Reykjavíkur, stóð uppi ein þegar hún fæddi tvíbura og leitaði á náðjr Félagsmála- stofnunar um vistun fyrir börnin sín. Nú hartnær fjörutíu árum seinna talar hún um Reykjavík og nýr gamlar þurrar hendur. Einkennilegt þurrt hljóð og hún talar, hvernig hún fékk ekki að snerta litlu börnin sín þegar hún kom á heimsóknardaginn og horfði á þau í gegnum gler. Agnarsmáir tví- burar í hvítum dúðum og hún hafði alið þá í þennan heim til þess eins að horfa á þá í gegnum gler. Þegar liðið er hátt á annað ár á hún ekki næga pen- inga til að geta tekið þá heim. Forstöðukonan býðst til að hafa þau lengur. Hefur tekið ástfóstri við drenginn Viðar. Trúir henni fyrir því að hún taki hann stundum með sér niður til að vekja son sinn, sem er í Há- skólanum. Það stafar ljóma af þessu mikla orði, Háskólinn. Móð- irin gengur siðan burt með kökkinn i háls- inum. Enn verður hún að bíða með að snerta litlu börnin sín. En forstöðukonan, hún brýtur reglur og heldur á litla drengn- um hennar í fanginu og ber niður í íbúðina sína til að vekja son sinn. Það er sárast. En þegar litli drengurinn ferðast um í fangi starfskvenna heimilisins, í línið, þar sem hann horfir á hvítu lökin brotin saman og eldhúsið þar sem barnamaturinn sýður í M V N D pottunum, liggur systirin í vöggunni og horfir með bláu augunum sínum á punkt í loftinu, hann hreyfist, jú hann hreyfist víst. Þegar móðirin fær loksins litlu börnin og heldur á þeim í fanginu, sér hún að augun í dótturinni eru orðin skrítin, annað augað rennur til og frá. „Ó, það er svo fallegt að vera tileygður. Hafðu ekki áhyggjur" segir forstöðukonan og eyðir þannig tali móður- innar sem fer heim til Njarðvíkur þar sem vinkona hennar bíður en hún ætlar að hjálpa henni að annast börnin. Tvíburarnir eru loksins komnir til mömmu, ótalandi á annað en óskiljanlegt hrogna- mál sem þau babla sín á milli. Þau kunna snertingu illa, sérstaklega systirin sem er óvön að láta kjassa sig og hnoðast með sig og sjóninni fer hrakandi á báðum augum, i dag er hún nærri blind á öðru auganu, þrjátíu og átta ára gömul. Bláu augun hans Viðars þau blika til mín bak við kringlótt sólgleraugu sem tolla á nefi leikhússtjórans þar sem ég sit and- spænis honum á hótelherbergi á Akureyri. Augun sem sonur forstöðukonunnar, virtur augnlæknir í Reykjavík, þekkti aftur þegar Viðar tók við hann viðtal við gerð útvarps- þáttarins, Eins og dýr í búri. „Augnsvipur 51
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100

x

Heimsmynd

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimsmynd
https://timarit.is/publication/1408

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.