Heimsmynd - 01.07.1993, Qupperneq 51

Viðar Eggertsson er þrjátíu og átta ára einfari í íslenskri leiklist,
útvarpsmaður, nýbakaður leikhússtjóri á Akureyri, tvíburi
í tvenns konar skilningi. í viðtali við Þóru Kristínu Asgeirsdóttur
horfir hann aftur og ræðir ástina, listina og lífið.
engillinn
púkinn
T-Innn linvfiv lil/n frnrn
Hann horíir lika fram
á veginn en það er
öllu erfiðara...
Efitir athyglisverðan útvarpsþátt kem-
ur útvarpsmaðurinn heim og kveikir á
símsvaranum. Afspilunin er konurödd
sem segir ekki til nafns og er í mikilii
geðshræringu. „Þessi þáttur hefur
breytt lífi mínu. Nú skil ég samband
rnitt við móður tnína betur og ýmislegt í
sambandi við bömin mín.
Ég veit líka af hverju þyrmdi yfir
mig þegar ég kom mörgtim árutn síðar
inn á bamaheimilið Hlíðarenda og ég
gat ekki skilið dóttur mína þar eftir.
Við þurfutn einhvern tímann að tala
satnan. “ Eftir þessi skilaboð heyrist suð
og síðan kemur önnur konurödd, dap-
urleg rödd eldri konu:
„Þetta barnaheimili er mín svarta
samviska ígegnum lífið. “
Barnaheimilið er bernskuheimili Viðars
Eggertssonar en frá Akureyri lagði móðir
hans upp til að leita ævintýranna. Verk-
smiðjustúlka sem haföi byrjað að vinna fyrir
sér svo agnarlítil að verkstjórinn hafði
klambrað saman nokkrum kössum svo að
hún næði upp á spunavélina. Þar vann hún
myrkranna á milli og lét sig dreyma um
Reykjavík.
Hún varð ófrisk eftir að hún kom til
Reykjavíkur, stóð uppi ein þegar hún fæddi
tvíbura og leitaði á náðjr Félagsmála-
stofnunar um vistun fyrir börnin sín.
Nú hartnær fjörutíu árum seinna talar hún
um Reykjavík og nýr gamlar þurrar hendur.
Einkennilegt þurrt hljóð og hún talar,
hvernig hún fékk ekki að snerta litlu börnin
sín þegar hún kom á heimsóknardaginn og
horfði á þau í gegnum gler. Agnarsmáir tví-
burar í hvítum dúðum og hún hafði alið þá
í þennan heim til þess eins að horfa á þá í
gegnum gler. Þegar liðið er hátt á
annað ár á hún ekki næga pen-
inga til að geta tekið þá heim.
Forstöðukonan býðst til að
hafa þau lengur. Hefur tekið
ástfóstri við drenginn Viðar.
Trúir henni fyrir því að hún
taki hann stundum með sér niður
til að vekja son sinn, sem er í Há-
skólanum. Það stafar ljóma af
þessu mikla orði, Háskólinn. Móð-
irin gengur siðan burt með kökkinn i háls-
inum. Enn verður hún að bíða með að
snerta litlu börnin sín. En forstöðukonan,
hún brýtur reglur og heldur á litla drengn-
um hennar í fanginu og ber niður í íbúðina
sína til að vekja son sinn. Það er sárast.
En þegar litli drengurinn ferðast um í
fangi starfskvenna heimilisins, í línið, þar
sem hann horfir á hvítu lökin brotin saman
og eldhúsið þar sem barnamaturinn sýður í
M V N D
pottunum, liggur systirin í vöggunni og
horfir með bláu augunum sínum á punkt í
loftinu, hann hreyfist, jú hann hreyfist víst.
Þegar móðirin fær loksins litlu börnin og
heldur á þeim í fanginu, sér hún að augun í
dótturinni eru orðin skrítin, annað augað
rennur til og frá. „Ó, það er svo fallegt að
vera tileygður. Hafðu ekki áhyggjur" segir
forstöðukonan og eyðir þannig tali móður-
innar sem fer heim til Njarðvíkur þar sem
vinkona hennar bíður en hún ætlar
að hjálpa henni að annast
börnin. Tvíburarnir eru loksins
komnir til mömmu, ótalandi á
annað en óskiljanlegt hrogna-
mál sem þau babla sín á
milli. Þau kunna snertingu
illa, sérstaklega systirin sem
er óvön að láta kjassa sig og
hnoðast með sig og sjóninni fer
hrakandi á báðum augum, i dag
er hún nærri blind á öðru auganu, þrjátíu
og átta ára gömul.
Bláu augun hans Viðars þau blika til mín
bak við kringlótt sólgleraugu sem tolla á
nefi leikhússtjórans þar sem ég sit and-
spænis honum á hótelherbergi á Akureyri.
Augun sem sonur forstöðukonunnar, virtur
augnlæknir í Reykjavík, þekkti aftur þegar
Viðar tók við hann viðtal við gerð útvarps-
þáttarins, Eins og dýr í búri. „Augnsvipur
51